Goedbedoelde zorg
2 reactiesGisteren liep mijn collega ertegenaan. Ze luchtte haar hart bij me. Haar verhaal was niet anders dan dat van mij een paar weken geleden: een man, nog te jong. Zomaar ineens kanker. Overal uitzaaiingen. Terminaal voor iemand er erg in had.
Ik had met hem te doen. Na bijna dertig jaar bouw je toch een band op. Je hebt de kinderen zien opgroeien: van kleuters tot vaders en moeders. En dan heb je het ineens over sterven en de dood.
Over angst, pijn, benauwdheid, ontluistering. Over hun relatie. Je kijkt samen terug en vooruit. Medicijnen. Een pompje als het laatste stukje al te zwaar uitpakt. Fotoalbums. De muziek bij het afscheid. God? Boosheid. Berusting.
Wat brengt haar bemoeizucht veel onrust teweeg
En dan – geheel onverwachts voor mij – vinden er een paar huisbezoeken plaats door de oncologisch verpleegkundige die vanuit het ziekenhuis betrokken is geweest totdat mijnheer ‘uitbehandeld’ was. Ze vraagt hem of hij nog vragen heeft over een eventuele euthanasie en stelt hem voor – zonder mijn medeweten – de dosering morfine wat op te hogen. Ook vindt ze het voorgeschreven anti-emeticum maar ouderwets. Ze bedoelt het vast goed maar wat brengt haar bemoeizucht veel onrust teweeg.
Oncologisch verpleegkundigen moeten begrijpen dat ze in de thuissituatie een zeer breekbare wereld betreden, waar elke letter en komma betekenis kan hebben. Waar een medicijnadvies of een opmerking tussen neus en lippen door ernstig kan ontregelen. Ze betreden een wereld waar de huisarts vaak al jaren deel van uitmaakt. De kans op iatrogene schade is groot met twee stuurmannen op het schip van de terminale patiënt.
Wat dan wel? De oncologisch verpleegkundige zou de huisarts kunnen vragen of er überhaupt behoefte is aan bemoeienis en zo ja, welke behoefte. Persoonlijk heb ik meer behoefte aan verzorgende handen aan het bed van de terminale patiënt.
W.R. van Steenis
apotheekhoudend huisarts, Schalkwijk
Wat een mooie tekst en hoe herkenbaar, uit het hart gegrepen.
Inderdaad steeds meer kapiteins (binnen één dorp diverse wijkverpleegkundige organisaties met ieder hun eigen palliatieve experts, technieken en zo meer) en dus vaker onrust en misverstan...den.
Heel jammer en lastig in goede banen te leiden.
Was dat ook de bedoeling van marktwerking: wie het eerst roept.... ?
G K Mitrasing
Vogelvrije Huisarts, Amsterdam
En een energie dat het kost... deels ook door versnippering van de zorg; steeds andere medewerkers in de palliatieve setting waar geen vooroverleg meer is alvorens iets met de patient en familie te bespreken.