Geen polonaise!

Nu de Nobelprijs weer aan mijn neus voorbij is gegaan, wordt het tijd om mijn columns eens goed tegen het licht te houden. In mijn ‘gewone’ werk heb ik net Evaluatie Individueel Functioneren achter de rug (wat een gedoe zeg) en dat kan voor mijn columns ook weleens. Wat draagt het bij, hoe goed is het, is die deadlinestress nog te doen? En moet een jongere garde niet eens een frisse blik op ons werk bieden? Zulke gedachten krijg ik dan.

Teruglezend is het thema de publieke gezondheidszorg: bij een GGD sta je met één been in de geneeskunde en met het andere in de samenleving. Dan heb je het bijvoorbeeld over kwetsbare doelgroepen en zorg voor mensen zonder behandelaar. Ik herinner me de spreekuren voor gevluchte Syriërs als de dag van gisteren. En de extreme zorgmijders zonder huis. De geweldsslachtoffers die we in dit werk zien.

Maar ook maatschappelijke kwesties passeerden de revue, zoals het traumatische faillissement van MC Slotervaart, de levenseindekletsclubs zoals Stichting de Einder en de nietsontziende werking van een disfunctionele aanbestedingswet.

Voor mij is er geen mooiere werkomgeving

Maatschappij en gezondheid: voor mij is er geen ­mooiere werkomgeving dan deze grootstedelijke GGD. En het is een eer en genoegen om daarover columns te mogen schrijven in wat ik, als medisch journalist in ruste, beschouw als mijn tweede professionele liefde, Medisch Contact.

Maar na drie jaar ga ik op papier plaatsmaken voor andere actualiteiten en auteurs. Er zijn zoveel andere mateloos interessante vakgebieden die ook aandacht verdienen. Ik ben nu al benieuwd.

Niet iedereen was het met me eens natuurlijk en wacht, hoor ik daar gejuich in het hoekje van de levenseindehobbyisten, marktapostelen, cannabisdwaallichten en andere dolende amateurs? De polonaise vangt aan? Niet te vroeg, u allen! Ik ga door als blogger voor MC.

De redactie dankt Jeroen voor drie jaar inkijk in zijn werkveld en ziet hem graag terug op onze website!