Gebroken nek

Bij de controle een week later maakt patiënt het goed en de foto’s zijn redelijk. Ik zie hem pas na drie maanden retour met een CT. Voor binnenkomst check ik zijn gegevens: kennelijk heeft hij de controle na zes à acht weken overgeslagen. Ik open de CT en schrik. De botfragmenten zijn geweken en de situatie oogt verre van ideaal. Ik zucht en denk dat we deze 85-jarige baas dan toch maar moeten opereren. Op zijn leeftijd wel een verhoogd risico, maar te doen.

Ik roep de patiënt binnen. Hij komt guitig lachend, zonder kraag, binnenlopen. Met de CT nog op mijn netvlies doet deze aanblik mij fronsen: ‘Mijnheer, u draagt geen kraag?’ ‘Nee dokter, dat vond ik een heel vervelend ding.’ Ik laat hem voorzichtig plaatsnemen. ‘Die hebt u toen maar afgedaan?’ vraag ik voorzichtig. Hij schaterlacht en gooit daarbij zijn hoofd in zijn nek. Ik krijg een hartverzakking. Ik leg hem uit dat de CT mij verontrust, dat de nek gestabiliseerd moet worden en dat ik voorstel om te opereren. Dat wil hij niet: hij wil geen operatie en hij wil geen kraag. Om mijn onthutste gezicht moet hij glimlachen. ‘Wat is het ergste dat kan gebeuren, dokter?’ Ik laat hem weten dat zijn ruggenmerg kan worden beschadigd en dat het op het niveau van deze breuk tot ademstilstand en de dood zal leiden. ‘En dan dokter? Ik ben 85, ik heb een mooi leven gehad, ik zie het wel, ik vind het wel goed.’ Even later nemen we tevreden afscheid. Ik leer elke dag weer nieuwe dingen.