Geachte collega, beste Ernst,

Wat een fantastisch nieuws, eindelijk weer een arts op VWS! Het is jammer dat de champagne weer achter slot en grendel zit. Een collega op VWS die ooit heeft beloofd dat hij zal ‘zorgen voor zieken, gezondheid zal bevorderen en lijden verlichten’. Ik ben erg benieuwd hoe je naar ons zorgstelsel kijkt en wat je als eerste gaat aanpakken.

Je bent inmiddels bekend met de Haagse mores, want je hebt afgelopen zomer meegedacht over een plan om honderd extra ic-bedden te realiseren. Gaandeweg ontdekte je dat zulke goeie plannen, notabene in het landsbelang, gewoon in de prullenbak verdwijnen als het politiek niet uitkomt, en in dit geval VWS ‘tegenstribbelde’. Hoe houd jij je staande met je medische mores in de Haagse slangenkuil waar beeldvorming en politiek overeind blijven belangrijker is dan de patiënt, pardon het volk?

Als gepassioneerd mdl-arts heb je een belangrijke rol gespeeld in het opzetten van het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. ‘De diagnose darmkanker is telkens weer teleurstellend, want het had voor­komen kunnen worden – als we maar vroegtijdig gescreend hadden’, zei je ooit. Dat raakt mij. Als voormalig lijsttrekker van NLBeter sta ik voor het belang van preventie. Maar dan écht, niet het zoveelste akkoord waar de praktijk nauwelijks iets van merkt, sigaretten nog steeds makkelijk verkrijgbaar zijn en McDonald’s zich sneller voortplant dan konijnen.

En even over mijn vak de psychiatrie, waar ik al jarenlang word geconfronteerd met de rafelranden van ons zorgsysteem. De wachtlijsten die steeds langer worden en de rapporten steeds dikker. Arme Paul Blokhuis, hij wilde deze misstanden volgens mij echt aanpakken, maar kreeg geen kans door ‘het systeem’. Heb jij een idee hoe je deze lastige tak van sport weer gaat vitaliseren in een tijd dat jongeren door de pandemie mentaal ongezonder zijn dan ooit?

Hoe houd jij je staande met je medische mores in de Haagse slangenkuil?

Corona heeft blootgelegd wat de gevolgen zijn van decennialang polderen en ‘aan tafel blijven zitten’, ten koste van snelle besluitvorming, opschalen en draagvlak creëren bij de bevolking. En dan heb ik het niet eens over het feit dat echte besluitvorming in de zorg is gedelegeerd naar de (gereguleerde) markt en dat diezelfde zorgverzekeraars angstvallig stil waren toen het erop aankwam. Zoals Edwin Brugman laatst in de Volkskrant schreef: ‘Als ze hun zorgplicht niet serieus nemen, kunnen we er beter weer overheidsinstellingen van maken. Dan kunnen de reserves nuttig worden besteed, en wellicht nog veel kosten worden bespaard.’ Benieuwd hoe jij dit ziet.

Je bent lid van D66, een partij die de mond vol heeft over nieuw leiderschap. Daar is lef voor nodig. Luisteren naar alle belangen, ze afwegen en vervolgens keuzes durven maken die misschien niet populair zijn maar wel noodzakelijk om toekomstbestendig te zijn. Bijvoorbeeld voldoende buffercapaciteit voor crises achter de hand hebben, ook al is het nu niet rendabel.

Ik las dat je tegen de wens van je vader toch geneeskunde bent gaan studeren. Dat stelt me gerust, want daar is moed en passie voor nodig.

Ik reken op je Ernst!