Facebooken?
2 reactiesNa een lange dag polikliniek draaien, lig ik uitgestrekt op de bank bij te komen. Hét moment om mijn social media bij te werken; ik like, app en mail dagelijks heel wat af.
Ik heb een nieuw vriendschapsverzoek op mijn facebookpagina van ene ‘P.J.’ Als ik op zijn profiel kijk, is P.J. een van de patiënten die ik die dag op mijn polikliniek heb gezien. In een begeleidend berichtje vraagt hij of ik zin heb om te facebooken?
Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me en ik ga rechtop op de bank zitten. Het voelt net alsof J. bij mij thuis op de bank is komen zitten voor een consult. Niet meer verscholen achter mijn bureau en witte jas, voel ik me poedelnaakt. Als ik het ziekenhuis uitloop, laat ik ook dr. Bekas achter me. Dan ben ik nog maar een beetje dokter en vooral: dochter, partner, vriendin, wereldburger.
Er is (terecht) veel aandacht voor de privacy van patiënten en hun gegevens. Maar heeft u ook wel eens aan uw eigen privacy gedacht? Het valt me op dat sommige collega’s die gebruikmaken van sociale media een openbaar profiel hebben. Hierbij heeft iedereen met internet toegang tot hun familie- en vakantiefoto’s, gedeelde statussen en vaak ook persoonlijke informatie. Staat u er weleens bij stil wat patiënten via sociale media over u te weten kunnen komen? Vindt u dit passend in de moderne medische zorg anno 2017 of voelt u zich er net als ik ongemakkelijk bij?
Ik pas de privacyinstellingen van mijn facebookpagina aan en verwijder voor de zekerheid toch enkele vakantiefoto’s. En als antwoord op de vraag: ‘Nee, ík wil niet facebooken met een patiënt’.
Menno Oosterhoff
psychiater, THESINGE Nederland
Door deze blog besefte ik dat ik nog van een andere generatie ben. Niet dat ik niet actief ben op de sociale media. Maar ik ben vooral als arts op de sociale media. Om die reden heb ik twitter, facebook, linked in en whatsapp. Ik heb geen foto's van ...vakantiepret of kerstdiners op mijn facebook. Met twitter ligt het iets anders, want daar zeg ik ook wel dingen die niet strikt met mijn beroepp te maken hebben. En mensen kunnen zien wanneer je op bent of hoe laat je nog wakker was. Voor een deel zullen we moeten accepteren dat , tenzij je alles goed afschermt, een groter deel van ons leven zich afspeelt in de publieke ruimte dan vroeger het geval was.
Ik ben er nog niet helemaal over uit hoe we daarmee om moeten gaan. Het heeft ook voordelen , omdat het de afstand in zekere zin verkleint, maar enige afstand is ook wel nodig. Als psychiater hebben wij geen witte jas en dat maakt echt een verschil. Ik weet overigens ook daarvan niet eens of dat in alle opzichten altijd wel een voordeel is. Het suggereert toch dat psychische aandoeningen iets anders zijn dan lichamelijke. De tijd zal leren hoe we om moeten gaan met de nieuwe mogelijkheden van internet. Zouden ze toen de telefoon zijn intrede deed niet dezelfde vragen hebben gehad? Ik weet wel, dat ik een semafoon voor de dienst een forse indringing vond in mijn priveleven.
Karemaker
Psychiater, Den Haag
U beschrijft iets waarvan ik hoop dat het inmiddels onderdeel van de opleiding tot arts is geworden. Als AIOS kreeg ik destijds het dringende advies van een ervaren psychiater - die ook veel forensische beoordelingen deed - om geen Facebook en Linked...In accounts te openen. Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor: zo heb ik controle over mijn privacy in mijn verschillende rollen.Nu is Social media abstinentie wellicht niet nodig, maar bewustwording geen overbodige luxe.