Blogs & columns
Column

Een toevallige samenloop

Plaats een reactie
Kick Smeets
Kick Smeets

De deuren gaan automatisch voor me open. Ik knik de portiers gedag. De lange gang naar de assistentenkamer is uitgestorven. Terwijl ik de trappen op loop, hoor ik alleen mijn eigen ademhaling in mijn mondkapje. Mijn collega van de avonddienst draagt over. Ze vertrekt. Het ziekenhuis ligt vol en toch voelt het eindeloos leeg. Het is een zeldzaam soort rust die voor een assistent heelkunde niet anders dan ongemakkelijk onheilspellend aanvoelt.

Het kan spoken. Dronken jongelui die met fiets en al in de sloot belanden, de oude metselaar wiens hart het overtollige vocht vier dagen na een bovenbeenamputatie niet meer weggepompt krijgt, ronddolende delirante dementen en de vrachtwagenchauffeur op de eerste hartlonghulp met een cholecystitis. De uren vliegen voorbij en voor je het weet zit je ’s ochtends alweer aan je collega’s je nachtelijke wapenfeiten te vertellen.

Maar af en toe wordt de nacht overvallen door een moment van absolute rust. En dat is het zeldzame moment waarbij ik als dienstdoende toekom aan – ja, hoe zal ik het zeggen – een soort guilty pleasure. Geen warme tosti’s op de intensive care en ook geen nachtelijke romantiek, ik vrees dat het al met al nauwelijks spannend te noemen is.

In het kader van de opleiding zorgt de dienstdoende voor een dagelijkse toetsvraag. De vragen vormen onderdeel van het jaarlijkse Absite-examen, een chirurgische proef, overgewaaid uit Amerika, met een onuitputtelijke hoeveelheid feiten waar zelfs menig staflid nooit van gehoord heeft. Desalniettemin heeft die vraag, hoe saai ook, altijd een Alice in Wonderland-achtig effect op mij. Als de tijd het toelaat, val ik in een eindeloze spiraal van referentie naar referentie tot ik van de APC-mutatie bij familiale adenomateuze polypose (FAP) bij het aantal zoekgeraakte koffers op Schiphol ben aanbeland.

Zo stuitte ik vannacht op een verhaal over de relatie tussen het burkittlymfoom en het epstein-barrvirus. Het was de tamelijk onbekende chirurg D.P. Burkitt die in 1961 een lezing gaf in het Middlesex Hospital in Londen. Hij was werkzaam in Uganda en vertelde over een opmerkelijk aantal kinderen met eenzelfde soort presentatie van een lymfoom. In de zaal zat een jonge onderzoeker die zich had toegelegd op een obscuur onderzoeksveld: het ontstaan van kanker op basis van virussen in kippenembryo’s. Die jonge onderzoeker was Anthony Epstein. Hij overwoog dat niet de tropische regenbuien, zoals Burkitt dacht, maar een virale infectie de oorzaak zou kunnen zijn voor het ontstaan van een lymfoom in de Ugandese kinderen.

Wie weet herkent een jonge onderzoeker de pathogenese van corona

Op z’n zachtst gezegd was dit een uitdaging. Het was nog nooit gelukt om een menselijke lymfoïde cellijn te kweken. Tot op 5 december 1963 het vliegtuig met de eerste biopten uit Uganda niet op tijd kon landen in verband met dichte mist boven het vliegveld van Londen. Toen de cellen eindelijk uitgepakt konden worden, waren de transportvloeistoffen zo troebel dat men dacht dat de buizen gecontamineerd waren. Niets bleek minder waar. De langere duur waarin de cellen in suspensie hadden gelegen, hadden ervoor gezorgd dat de cellen waren gaan delen. Dit leidde uiteindelijk niet alleen tot de baanbrekende publicatie waarin het Epstein-Barr – vernoemd naar Anthony en zijn collega-onderzoeker Yvonne Barr – beschreven werd, maar ook tot de techniek om lymfoïde cellijnen te kweken.

Het is 7.24 uur. Terwijl ik de computers opstart voor de overdracht denk ik nog even terug aan Burkitt en Epstein. We vinden het vanzelfsprekend dat er geen specialist van een andere discipline in de zaal zit. Sterker nog, de toenemende specialisatie- en efficiëntiedrang lijkt het organiseren van de toevallige ontmoeting, zeker in tijden van een pandemie, nog onwaarschijnlijker. Maar wie weet herkent een jonge onderzoeker van de interne de pathogenese van corona in de chirurgische patiënt. En dat zelfs zonder vliegverkeer.

Dit is de laatste column van Emma Bruns. De redactie dankt haar zeer voor haar verfrissende bijdragen. Huisarts Danka Stuijver neemt het stokje van haar over.

medisch contact

nummer 51/52







  • Emma Bruns

    Emma Bruns is chirurg in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.