Een fractie van een seconde

Het zijn de doemscenario’s waar ik als ouder bang voor ben. Ook omdat ik regelmatig zie wat het doet. Met het kind, maar ook met de ouders. Naast verdriet ook schuldgevoel. Het ‘had ik maar’ wat helaas niet meer terug te draaien is.

We liepen door een Frans stadje, de markt achter ons latend, onderweg naar het kasteel. Ineens hoorden we een gil. Ik keek om en zag mijn partner al tussen twee geparkeerde auto’s schieten. Net op tijd om onze jongste te grijpen voordat deze de weg opschoot. De auto die net aankwam stond meteen stil en de eigenaar stapte uit om te kijken of alles goed was. Ons zoontje huilde hard, alleen van schrik gelukkig. Die nacht lagen we er beiden wakker van. Wat als?

Ineens hoorden we een gil. Ik keek om en …

Ook deze zomer zag ik weer regelmatig het antwoord op die vraag. Die fractie van een seconde te laat. Dat ogenblik waarbij een kind uit het zicht is. Een raam dat openstond, een sloot in de buurt, of een kind dat volledig opgaand in het spel achter de bal aan rende, de straat op.

Maar ondanks dat ik zo vaak weer zie wat er kan gebeuren in die fractie van een seconde, ik mijn best doe om niet te paniekerig te zijn maar er wel bovenop denk te zitten, overkomt het ons dus ook. Alleen hadden wij het geluk een fractie van een seconde eerder, en dus op tijd, bij ons kind te zijn. Want meer is het meestal niet. Geen fout, geen nalatigheid, gewoon domme pech met een heel verdrietige uitkomst.