Dubbel leven - Paul Brand

VELDWERK

Het is voor een kinderarts een bijzonder moment als iemand die je als kind onder behandeling hebt gehad een aantal jaren later op je spreekuur terugkeert in de rol van ouder van een nieuwe, jonge patiënt. Zeker als het kind van vroeger ernstig ziek is geweest en de dood in de ogen heeft gezien. Het overkwam me een paar weken geleden. Een prematuur kindje was op de kinderafdeling opgenomen waar ik de dienst overnam. De moeder bleek een oud-patiënt van me te zijn: Leah, die in haar tienerjaren in verband met ernstige pulmonale complicaties van haar CF geruime tijd in kritieke toestand op een kinder-ic had verbleven. Na een jaar of tien met extra zuurstof thuis en zeer regelmatig verblijf in het ziekenhuis had zich een donor aangediend en werd een longtransplantatie mogelijk. Sindsdien ging het een stuk beter met haar. Zo goed zelfs dat ze nu dus zwanger was geworden, was bevallen en een prachtig kindje had gekregen.

Met de innige tevredenheid die zo bij jonge moeders hoort, zat ze stralend verliefd haar zoontje in zich op te nemen toen ik haar begroette. Ze vertelde me over haar voorgeschiedenis, over de sterke kinderwens die zij en haar man hadden, en dat ze zo dankbaar was dat het allemaal gelukt en zo goed verlopen was. ‘Die nieuwe longen, die hebben dus dubbel leven gegeven’, zei ze. ‘Niet alleen begon mijn leven opnieuw, maar het heeft ook dit nieuwe leven mogelijk gemaakt.’

Dat ontroerde me meer dan ik verwacht had. Twee nieuwe levens door twee nieuwe longen. Plus al die andere levens door nieren, lever en nog meer organen. Onvoorstelbaar verdriet voor de nabestaanden van de donor, maar zo heeft diens dood toch iets moois opgeleverd. Dubbel moois.

Paul Brand, kinderarts