Drempels - Hester Roos

‘Als ik weer zou mogen kiezen, zou ik geen geneeskunde zijn gaan studeren.’ Ik frons en kijk haar vragend aan. ‘De druk, de verantwoordelijkheid die je continu draagt. Ik kan het wel, maar het is zo veel.’ Waarom ze dan niet iets anders gaat doen, vraag ik. ‘Omdat er niets anders is waar ik goed in ben. Bovendien, ik ben al zevenentwintig.’

Die laatste woorden resoneren in mijn hoofd. ‘Al’ zevenentwintig. Over twee jaar is ze huisarts. Misschien zal ze eerst her en der wat gaan waarnemen. Wellicht komen er over niet al te lange tijd kinderen. Inzichten kunnen veranderen, twijfels verdwijnen. Waarschijnlijk zal haar zelfvertrouwen groeien en daarmee ook het plezier in het werk. Maar toch. Hoe kun je nou op je zevenentwintigste de overtuiging hebben dat je niet meer in de positie bent om een andere draai aan je leven te geven?

Ik ben niet zo gek op regels. Niet zo dol op ‘hoe het moet’. En al helemaal niet zo te spreken over ‘hoe het hoort’. Waarmee ik niet doel op algemene fatsoensnormen, maar des te meer op de sociale normen die we elkaar vaak opleggen. Normen die geen enkel doel dienen, maar waardoor we drempels voor elkaar creëren. Overtuigingen over hoe je je behoort te gedragen, hoe je in het leven zou moeten staan. Geef me één goede reden waarom je op je 27ste geen carrièreswitch zou kunnen maken. Sterker nog, waarom dat niet zou kunnen op je 37ste. Of op je 47ste. Ik zeg niet dat het makkelijk is. Maar het kan. Natuurlijk kan het.

Begin dit jaar besloot ik mijn opleiding parttime te gaan volgen. Omdat ik wilde kunnen schrijven. Omdat ik weet dat ik lucht en ruimte nodig heb voor de creativiteit en inspiratie die daarvoor nodig is. Géén kind en tóch parttime werken, gek hè? Het werd nog gekker. Weet u nog dat ik in februari schreef over mijn pijnlijke stuitje? In een paniekmoment vroeg ik me toen af of ik nog wel tijd zou hebben om door Australië te reizen als die pijn maligne van oorsprong zou zijn. Natuurlijk was het niet maligne. Maar mijn gekke gedachtekronkel zette me wel aan het denken. En zorgde ervoor dat ik nog geen twee weken later besloot onbetaald verlof op te vragen, zodat ik dit najaar op het vliegtuig stap naar Australië. Zelfs de SBOH, werkgever van ons huisartsen in opleiding, leek even om te moeten schakelen en repte in haar brief van ouderschapsverlof. Ik heb ze maar even laten weten dat ik nog geen kind heb en dat ik de kans dat dat over enkele maanden wel het geval is, zeer klein acht.

Wat ik eigenlijk wil zeggen: er kan heel veel. Het leven heeft van alles te bieden. En de meeste drempels creëer je zelf. Dus als je ontevreden bent, op welk vlak dan ook, neem dan eens een moment voor jezelf. Sluit je ogen. Droom weg. Denk na over wat je écht wilt. Vraag je bij al je tegenargumenten af of ze valide zijn. Durf te kiezen.
Durf te leven.

Hester Roos