Dokter Trump

Schrijnende individuele verhalen versus enthousiaste beleidsmakers en bestuurders die schermen met rozengeur en maneschijn en onze fraaie internationale positie benadrukken met dubieuze lijstjes.

De maatschappij lijkt toenemend op een potemkindorp: een façadedorp om de werkelijke aftandse situatie te maskeren. Om zijn beschermvrouwe Catharina II om de tuin te leiden trok de Russische prins Grigori Potemkin in 1787 houten gevels op langs de weg om de voortgang van de kolonisatie te suggereren. Onze zorg kent ook een aantal potemkindorpen, vooral in de care.

In de ggz is de wachttijd voor een intake (kwaliteitsindicator!) voor behandeling van een persoonlijkheidsstoornis gemiddeld een paar weken. Dat lijkt redelijk, maar vervolgens zitten patiënten vaak maanden op de bank te wachten op de daadwerkelijke start van hun behandeling.

Bij zelf nabellen voor een fictieve patiënt weigerden sommige ggz-instellingen een wachttijdindicatie te geven, andere gaven ruiterlijk toe dat ze geen idee hadden wanneer er een daadwerkelijke behandeling zou plaatsvinden en adviseerden zelfs door te zoeken naar andere (privé-)instellingen. Of de verpleeghuiszorg, de intensive care van de ouderenzorg. Onze verpleeghuiskunst staat internationaal hoog aangeschreven, tegelijkertijd zijn er steeds minder geschoolde handen aan het bed en krijgen dementerenden vaak niet de zorg die ze nodig hebben met alle veterinaire maatregelen van dien.

Ik sprak laatst een tv-redacteur die research deed naar misstanden in de zorg. Hij verzuchtte dat hij er steeds minder van begreep – transitie, marktwerking, decentralisatie, ambulantisering: het duizelde hem en niemand leek het overzicht te hebben.

In de aanloop naar de verkiezingen zocht ik in de partijprogramma’s naar hoopgevende en verstandige ideeën die getuigen van goed ontwikkelde prefrontale cortices en voldoende realiteitszin.

De meeste partijen debiteren de gebruikelijke slaapverwekkende standpunten met een abstractieniveau waar je het per definitie mee eens bent, maar urgentie en relevantie ontbreken. Als de vergrijzing zó sterk toeneemt en de ouderenzorg nu al rafelranden vertoont, hoe gaan we dat dan over tien jaar regelen? Welke principes vinden we belangrijk? Eerst de basiszorg op orde en dan kijken wat er overblijft voor het dotteren van foetussen? Solidariteit in plaats van inkomensonafhankelijke lastenverzwaring? Eigen bijdrage als verkapt eigen-schuld-dikke-bult-principe? De marktwerking continueren met alle perverse en fraudegevoelige prikkeling van dien?

Als het zorgestablishment blijft volharden in wegkijken in plaats van vooruitkijken en de realiteit steeds afdekt met de kwaliteitsmantra’s van stuur-, kern- en focusgroepen dan moeten we niet gek opkijken als dokter Trump op een dag opstaat en alle façades rücksichtslos omver trapt.