Dokter op reis - Hester Roos

Het is zover, ik ben op weg naar Australië. Hippocrates heeft zich in het zijvakje van mijn rugzak gewurmd en gluurt nieuwsgierig met me mee wanneer ‘iets medisch’ mijn pad kruist. Mijn eerste zorg: de vlucht. Elf uur naar Bangkok. Vier uur naar Taipei. En dan nog acht uur tot Brisbane. Dat is bijna een etmaal waarin de gevreesde woorden omgeroepen kunnen worden. Ik houd mijn hart vast.

Als we opstijgen in Bangkok blijken mijn Thaise buurvrouw en alle andere kwetterende vrouwtjes om ons heen, met roze ronde stickers op hun shirt, verpleegkundigen te zijn. Een aantal van hen werkt op de ic en ze zijn bovendien met zijn vijftigen, dus in geval van nood kunnen we zelfs een schema met wisseldiensten op poten zetten. Een geruststellende gedachte. Maar er gebeurt niets. Het blijft rustig en na een uitgebreide vergelijking van onze gezondheidszorgsystemen, beloof ik mijn buurvrouw mijn best te doen haar op te komen zoeken in het ziekenhuis als ik over zes weken in Thailand aankom.

Niet veel later slenter ik op blote voeten over het strand. Terwijl de bovenste luchtweginfecties langzaam hun weg terug vinden naar de Nederlandse huisartspraktijk en collega’s zich buigen over schommelende bloedsuikers en rochelende kettingrokers, bekijk ik verrukt mijn eerste koala en loop ik bij zonsopgang hard langs de prachtige kliffen van een klein plaatsje aan de kust.

Maar acht uur tijdsverschil verandert niets aan de eed die ik drie jaar geleden heb afgelegd en ook niets aan de pleasende hulpverlener die stiekem in mij huist. Het antwoord op de vraag wat voor werk ik doe in Nederland, blijkt een universele trigger voor quasi grappige opmerkingen met een vragende ondertoon. Dus tuur ik op het strand naar de gebruinde buik van een 20-jarige Braziliaan, die twijfelt of de hechtingen na zijn recente appendectomie goed verwijderd zijn. Zwermt een groepje jonge backpackers om me heen om na te gaan hoe gevaarlijk het is als ze de paracetamol tegen hun kater combineren met de alcohol die ze voor de komende avond gepland hebben. En stel ik in een hangmat in de tuin van een klein gemoedelijk hostel de Amerikaanse backpacker gerust die bang is om – net als zijn oom –  carpaal tunnelsyndroom te hebben. ‘O my god, thank you so much, I really thought I needed surgery.’

Sommige mensen willen op vakantie niets met hun werk te maken hebben. Daar zal vast wel wat inzitten. Maar ach, zolang er niet gereanimeerd hoeft te worden, is een consult in het zonnetje op slippers zo gek nog niet.

Hester Roos

• Meer columns van Hester Roos