Doe mij maar het oude normaal

Er zijn mensen die het allemaal wat positiever zien dan ik. Die vol vuur spreken over ‘het nieuwe normaal’. Ik kan me zo ‘anders’ voelen als mensen het hebben over de voordelen van de coronacrisis: dat videobellen voor dokter en voor patiënt zo goed kan werken, dat het thuiswerken zo goed is voor het milieu, dat we zo veel laagdrempeliger een vergadering met verschillende gremia kunnen inlassen.

Ik zie die voordelen wel, maar ik heb ook zorgen. Het sluiten van horeca, het niet aanbieden van voetbal met publiek, het inperken van theater- en bioscoopbezoek en het verbieden van festivals moet toch leiden tot problemen? En al dat veranderen is ook wel vermoeiend. God, wat kost dit een energie. Ik was wel een soort blij met mijn leven en hoe ik het allemaal had geregeld. En ik veranderde elk jaar wel het een en ander, gewoon, om het leuk en spannend en nieuw te houden. Maar al dat veranderen wat ik nu moet vind ik vaak helemaal niet zo spannend en leuk.

Ik houd van aanraken en omhelzen

Om het over de weekendjes weg nog maar helemaal niet te hebben. Ik ben wel behoorlijk weg van wandelen langs de Seine met mijn lief, romantisch op een Parijs’ terras het veel te laat maken en dan tollend je bed in. Dat is toch anders in Zierikzee, zeg maar. En ik wil in Barcelona shoppen met mijn dochter en mijn moeder en lunchen met tapas en lachen met de Spaanse verkoopsters. Dat móét dan ook in Barcelona. En niet in Almelo. Ik houd ook van aanraken en omhelzen, zoals ze in Italië en Spanje doen. En als er dan lyrisch wordt gedaan over het nieuwe normaal, dan voel ik me zo’n sukkel. Want ik vond het oude normaal zo heel erg geweldig.