Dieren

De psychiater omschrijft de hond van een patiënt als een ‘bek met poten’. Een collega tipt: ‘Je laat de hond gewoon in de kelder zetten.’

Met een bleek gezicht vertrek ik naar mijn huisbezoek. De hond blijkt al in de kelder te zijn. Terwijl ik met de patiënt praat, hoor ik scheurende, grommende en hard blaffende geluiden uit de kelderkast komen. Terwijl de patiënt opgewekt vertelt, vraag ik me af hoe lang de deur het nog zal houden en of dit de laatste dag is dat ik in het bezit ben van twee onderbenen.

De grootte van de hond blijkt niet bepalend te zijn voor de dreiging. Als ik bij een andere patiënte op de bank tegenover haar ga zitten, staart een chihuahua me aan. Hij begint te keffen. ‘Maar hij bijt niet toch?’, vraag ik. ‘O, soms wel hoor’, zegt de patiënte. Gelukkig mag de chihuahua even een uurtje in de serre.

Er komen scheurende, grommende en blaffende geluiden uit de kelderkast

Een kat meer of minder in mijn werktas bij vertrek van een huisbezoek, daar kijk ik niet meer van op. Soms kruis ik ook exotischere fauna. Als mijn hand al naar de deurknop van de voordeur reikt, zegt een collega: ‘O ja, er zitten trouwens allemaal slangen en vogelspinnen in de woonkamer.’

Een andere patiënt heeft een nieuwe kanarie. De kanarie doet hem meer goed dan vele benzodiazepines, en ik ben blij dat de kanarie zo snel zijn intrede in het huishouden heeft kunnen doen. Trots zet hij de kanarie op mijn vinger. Met een vogel op mijn hand bespreken we de medicatieafbouw.

Veel patiënten hebben huisdieren. Zeker bij crisis­contacten kan het dat hun baas opeens onvoorspelbaar gedrag vertoont en het dier daarmee soms ook. Dieren bieden een grote steun voor de patiënt. Ik moet soms even inschatten of ik veilig naar binnen kan. Gelukkig bijten de meeste dieren uiteindelijk niet.