Demp de slotgrachten!

Het Nederlandse zorglandschap verandert. Juist in de dunbevolkte noordelijke regio van ons land waar ik werk voelen we de noodzaak tot (de)centralisatie. Dat die herinrichting niet zomaar gerealiseerd is, is te begrijpen als je ziet hoe de ziekenhuizen van oudsher zijn ingericht: als gesloten zelfvoorzienende zorgburchten met weinig bemoeienis onderling.

Van patiënten wordt verwacht dat zij voor hun behandeling gaan reizen en ook de dokter trekt van zorgkasteel naar zorgkasteel. Omdat de maatschap chirurgie in Friesland vier ziekenhuizen bedient, werken wij steeds vaker op verschillende locaties. Sinds kort werk ik elke week een dag in een van onze buurziekenhuizen en doe ik regelmatig dienst in nog een ander. Geen probleem, zou je denken: patiënten daar hebben dezelfde aandoeningen als ‘thuis’ en als chirurg heb je je hoofd en je handen altijd bij je. In de praktijk loop ik echter toch nog wel eens vast in de slotgracht van een van de zorgkastelen.

Alhoewel drie van de vier ziekenhuizen met hetzelfde ICT-systeem werken, hebben ze dit compleet anders ingericht. Steeds is het zoeken waar in welk ziekenhuis het tabblad voor een röntgenaanvraag of het dicteren van een ok-verslag zit. Maar niet alleen digitaal verschillen de ziekenhuizen; ze verschillen ook in taal. ‘Kunt u de medicatie opplussen?’ bleek te betekenen ‘omzetten van thuis- naar opnamemedicatie’. En ‘EWS-score’ in het ene kasteel is hetzelfde als ‘SIT-score’ in het andere. En dan heb ik het nog niet eens over verschillende protocollen, werkwijzen en materialen.

Toch wegen de voordelen van samenwerking op tegen de nadelen. We zullen echter nog heel wat slotgrachten moeten dempen. Als chirurgen lopen we hierbij graag voorop. Maar het moet samen! Wie volgt?