De snor

Hoewel ik het nieuws op de voet volg en ook op de hoogte ben van het vluchtelingen­probleem, kan ik nog steeds enorm schrikken en onder de indruk zijn van de verhalen van gevluchte ouders wier kind bij ons op de ic ligt. Soms luister ik beschaamd naar wat mensen die al zoveel hebben meegemaakt en alles wat hun lief is hebben moeten achterlaten, hier ook nog eens moeten doormaken.

Zo ook dit gezin. Zogeheten gelukszoekers, ouders die niets liever wilden dan hun kinderen een veilige omgeving bieden om in op te groeien. Helaas had hun jongste kind meningitis opgelopen, met vele complicaties. In de ouderkamer waar we zaten hadden we al vaker gesprekken gevoerd, tot nu toe vaak gevuld met sombere boodschappen.

De ouders keken niet-begrijpend naar de telefoon

Hoewel de ouders al redelijk Nederlands spraken, deden we de medische gesprekken toch met een tolk. Dit keer konden we gelukkig positiever zijn. Hun dochtertje toonde steeds meer reactie en we konden de ademondersteuning afbouwen. De fellow deed het woord en de ouders luisterden gespannen. Na de eerste woorden kwam er wat ontspanning op hun gezichten. Vervolgens legde de fellow uit dat hun dochter van de highflow- over kon op een gewone flowsnor. De ouders keken niet-begrijpend naar de telefoon waar de stem van de tolk uit kwam. Het bleef even stil, waarna ze in een onbedaarlijk lachen uitbarstten. De fellow en de tolk bleven stil. ‘Het was de snor, hè?’ vroeg ik de ouders, terwijl ze nog steeds grinnikten. De fellow legde de tolk ook de spraak­verwarring uit, waarna ook zij er hartelijk om kon lachen. En er even, al was het heel kort, een klein geluksmomentje was.