De lopende band

Zouden ze er over vijf jaar nog zijn? Die ziekenhuizen waar je terecht kunt voor het weghalen van je blindedarm, het rechtzetten van je hallux valgus, een dotterbehandeling, een ooglidcorrectie, het verwijderen van een borstkankertumor, het krijgen van een kind of het behandelen van je diabetes? Kortom, zo’n ziekenhuis waar je met al je klachten en kwalen heen kunt?

Als het aan de zorgverzekeraars ligt niet. Specialisatie is het toverwoord. Een ziekenhuis waar ze alles kunnen, dat kan toch helemaal niet meer. Dat is niet meer van deze tijd.

De zorgverzekeraars missen het inzicht en de kennis om beslissingen te nemen die in het belang zijn van de patiënt. Zij stellen adviesbureaus aan die – bij gebrek aan ervaring in de zorg – naar andere branches kijken en de maatregelen die ze daar zien, loslaten op de zorg. Specialiseren en het volume vergroten werkt lekker in de industrie, dus ook in de zorg. De lopende band uit de koekjesfabriek noemen we in het ziekenhuis gewoon een zorgstraat.

Maar meer is niet altijd beter. Zeker, het vaker uitvoeren van een handeling leidt tot meer ervaring en expertise, wat weer leidt tot kwaliteitsverhoging en mogelijk tot kostenreductie. Maar het is onjuist te beweren dat dit een steeds doorgaand proces is. Juist bij medische handelingen is er sprake van een optimum. Een te grote groei maakt meer communicatie, meer onderlinge afstemming en meer ondersteunende diensten nodig, en meer misverstanden mogelijk. Dit zijn de nadelige aspecten van groei.

Kwaliteit in de zorg is maatwerk en ieder individu dien je als individu te benaderen. Zorgverzekeraars hebben tot nu toe laten zien dat zij hiertoe niet bij machte zijn.

Aysel Erbudak, voorzitter raad van bestuur Slotervaartziekenhuis

• Meer Veldwerk