De jaarrekening

Een van mijn favoriete oneliners is dat er niet één ziekenhuisbestuurder is die zijn eigen jaarrekening begrijpt. Die uitspraak komt me regelmatig op een stevige reprimande te staan. ‘Speak for yourself’, hoor ik dan een collega zeggen, om vervolgens te mogen vernemen hoe helder iedere regel van zijn jaarrekening wel niet is. Soms krijg ik echter steun. Een collega illustreerde in Skipr enkele onnavolgbare uitwassen van ons bekostigingssysteem. Dat had hij beter niet kunnen doen. Er kwam meteen een reactie van een lezer die het schandelijk vond dat dermate incompetente ziekenhuisbestuurders daar nog 225.000 euro of meer voor vangen ook.

Natuurlijk tast ik niet volledig in het duister als het om onze bedrijfsvoering gaat. Ik weet redelijk goed hoe onze kostenstructuur eruitziet. Op basis van vergelijkingen met andere ziekenhuizen weet ik ook waar we doelmatig zijn, en waar niet. In huis weet men het echter vaak beter. Vooral waar ik meen dat de doelmatigheid kan worden verbeterd. Dan krijg ik te horen dat de benchmark niet deugt, onze zorgzwaarte niet vergelijkbaar is, of de overhead – waarbij indringend in mijn richting wordt gekeken – eenzijdig op het betreffende specialisme wordt afgewenteld. Enfin.

Het echte probleem zit bij de opbrengsten. Daar werken we nu met een budgetsysteem, een A&B-segment voor uitloop-dbc’s, een nieuw A-segment, B-oud en B-nieuw voor DOT’s, een schaduwbudget met een transitieregime en zo verder. Volgt u het? Mijn accountant en die van alle andere ziekenhuizen niet meer. Niet één ziekenhuis zal voor de jaarrekening 2012 een goedkeurende verklaring krijgen. Door de complexiteit kunnen accountants niet meer met voldoende zekerheid het resultaat vaststellen. Ik hoef mijn oneliner, helaas, nog niet in te slikken.

Hugo Keuzenkamp, lid van de raad van bestuur van het Westfriesgasthuis