Blogs & columns
Column

De huisarts wikt, het algoritme beschikt

12 reacties

Een Zeeuwse vrouw solliciteert voor de huisartsopleiding. Met een koophuis in Goes en een partner met een baan in Zeeland wil ze zich daar graag gaan vestigen als huisarts. Goed nieuws, want Zeeland kent een nijpend tekort aan huisartsen.

De Zeeuwse maakt een voorkeurslijstje van alle twaalf opleidingsplaatsen maar is zich niet bewust van het feit dat ze plekken mag excluderen. Ze wordt geplaatst in Groningen. Met een dependance in Zwolle mag ze daar haar opleiding volgen. In Zeeland werkt iedereen samen om een ­oplossing te vinden. Kon er een uitzondering worden gemaakt? Huisartsopleiding Nederland is onverbiddelijk: kandidaten mogen niet veranderen of ruilen van plek. Dan had ze Groningen van de lijst moeten halen. Zo zijn de regels. Een Zeeuwse huisarts is bereid haar op te leiden en voor de terugkomdagen naar Zwolle te reizen zodat zij technisch (en financieel) onder Groningen blijft vallen. Het mag niet. De politiek bemoeit zich ermee. Er worden Kamervragen gesteld. Zonder resultaat. De Zeeuwse geeft haar opleidingsplek terug en wordt daarmee uitgesloten van toe­komstige sollicitatierondes. Haar droom om huisarts in Zeeland te worden gaat in rook op.

Omdat uit onderzoek is gebleken dat veel huisartsen daar gaan werken waar ze zijn opgeleid, kwam Huisartsopleiding Nederland met het initiatief om de sollicitatie te centraliseren. Worden kandidaten geschikt bevonden, dan komen ze terecht in een plaatsingsprocedure waarbij ze loten voor de plek van hun voorkeur. ­Hierdoor worden huisartsen in spe meer gespreid over het land en wordt tevens voorkomen dat alleen de populaire opleidingscentra, zoals Amsterdam en Utrecht, hun plekken gevuld krijgen.

‘Een paarse krokodil bewaakt de poort van de huisartsopleiding’

Dat klinkt als een prima plan om meer huisartsen naar de krimpgebieden te krijgen, maar helaas blijkt ook hier: daar waar een computeralgoritme beslissingen neemt, verliezen we de menselijke maat en het doel uit het oog. Gevalletje ‘computer says no’.

In mijn eerste opleidingsjaar in Utrecht zat een doodongelukkige jongen uit Limburg. Hij wilde na de opleiding de praktijk van zijn ouders in Zuid-Limburg overnemen, waar net als in Zeeland een groot huisartstekort bestaat. De jongen werd in Utrecht geplaatst, notabene de meest populaire opleidingslocatie. In Maastricht wilde iemand ruilen. Het mocht niet. De jongen liep op tegen een muur van bureaucratie en onvermogen. Steeds opnieuw werden hem de procedure en de regels uitgelegd. Het doel, spreiden van huisartsen over Nederland, leek uit het oog verloren. Als klap op de vuurpijl werd hij gekoppeld aan een opleider in Winterswijk. Zij was zo aardig haar caravan beschikbaar te stellen en een paar nachten per week zat hij daar. Een ­Limburger in een caravan in de Achterhoek. Tijdens een terugkomdag barstte hij in tranen uit. Hij voelde zich eenzaam en moe. Bang om achter het stuur in slaap te vallen tijdens de 350 kilometer die hij moest afleggen. Gelukkig kon de opleiding hem toen een burn-outpreventieprogramma aanbieden.

Huisartsen stempelen driftig met een paarse krokodil om te ­ageren tegen allerhande bureaucratie waarbij het ambtelijk volgen van procedures en regeltjes heiliger is dan het doel dat ze dienen. Het is dan wel ironisch dat de poort tot het rijk der huisartsen wordt bewaakt door precies dat, een enorme paarse krokodil. 

huisartsgeneeskunde opleiding aios
  • Danka Stuijver

    Danka Stuijver is waarnemend huisarts. Naast haar columns voor Medisch Contact maakt zij ook de podcast Over de Grens.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.