De huisarts ontbreekt
Plaats een reactie‘Ik ben al onderweg!’ laat ik – trots – weten aan de meldkamer, als ik gebeld word en men mij vertelt dat de voorgemelde euthanasie is voltrokken. Huisartsen wachten vaak al meer dan lang genoeg op ons. Met dat in het achterhoofd, probeer ik vaak op tijd richting een euthanasie te rijden. Terwijl ik over provinciale wegen slinger, bel ik de huisarts. Geen gehoor. Nogmaals. Dan maar zijn voicemail inspreken. Maar de meldkamer laat me weten dat zijn voicemail niet afgeluisterd kan worden: of ik nogmaals wil bellen. Ik bel opnieuw. Weer voicemail. Uiteindelijk sms ik maar dat ik onderweg ben en er met een kwartier zal zijn.
Ik kom aan op het huisadres waar ik verwacht word. Meerdere – boomlange – familieleden heten mij hartelijk welkom. Maar de huisarts ontbreekt. Ik bel hem opnieuw, en krijg weer de voicemail. De vriendelijke familie helpt me graag. De oudste schiet overeind en zegt wel even langs zijn praktijk te fietsen. Ook dat blijkt geen succes. Wederom, geen huisarts. Een ander familielid bedenkt dat ie een van de buren van de huisarts kent. ‘Die bel ik wel op!’ zegt hij resoluut. Zo gezegd, zo gedaan. En zo staat de huisarts een halfuur na mijn komst voor de deur, na een vriendelijk bericht van een van zijn buren, om mij te komen opzoeken.
Ik ben verbaasd – en blij tegelijk. De rollen zijn ditmaal omgekeerd. Nu mag ik eens een keer wachten. Misschien niet geheel onverdiend.
- Er zijn nog geen reacties
