Dapper deurknopfenomeen
1 reactieHij is al diverse keren bij me op controle geweest na een uitgebreide cervicale reconstructie met myelumdecompressie. Periodiek komt hij retour met de klacht nekpijn. Hij is lastig te begrijpen, want er is een behoorlijke taalbarrière tussen mij en deze pensioengerechtigde Afghaanse man. Op de foto ziet het er allemaal keurig uit en ik stel hem keer op keer gerust. Op een gegeven moment maak ik hem vriendelijk maar beslist duidelijk dat het echt de laatste controle is; het is klaar. Hij neemt afscheid met een buiging en een handkus.
Een klein jaar later belt hij opnieuw met het secretariaat en heeft een onduidelijk verhaal over een hoge bloeddruk en pillen die niet werken, over flauwvallen en paniek, want geen dokter die naar hem luistert. En ik, Florence Nightingale, vraag de secretaresse maar een afspraak bij mij te maken, want telefonisch maak ik er al helemaal niks van. Als hij daadwerkelijk komt, maakt hij een niet-zieke indruk en wuift hij de bloeddrukproblemen weg. ‘Nek doet nog wel pijn. Niet goed. Is moeilijk.’ Opnieuw stel ik hem gerust en hij maakt zich op om te vertrekken.
Hun huwelijk bleek een grote mislukking
Met de deurknop al in zijn hand bedenkt hij zich. Hij gaat weer zitten. Met handen en voeten en vol schaamte vertelt hij dat hij bij zijn vrouw weg is. Hij vertelt dat hun huwelijk een grote mislukking bleek. Terwijl zijn hoofd verder tussen zijn schouders daalt vertelt hij dat hij werd mishandeld door haar. En nu is hij bij haar weg, een onmogelijkheid in zijn wereld, en de familie wil niets meer met hem te maken hebben. Hij staat alleen in een vreemd land en is eenzaam. Ik ben geraakt door zijn eerlijke verhaal, zijn vertrouwen in mij en de tranen die in zijn schoot druppen. Ik neem de tijd voor dit indringende relaas uit een cultuur die de mijne niet is. Ten slotte neemt hij afscheid. Hij neemt mijn handen in de zijne: ‘Dankuwel voor jou, oh ja doktor.’ Ik ben er stil van. Mijn poli loopt die dag uit.
Meer van Carmen Vleggeert-Lankamp
Gery
revalidatiearts, Bos
Bij het lezen van dit mooie verhaal schieten 2 gedachten door mijn hoofd:
1.Soms is gewoon luisteren het allerbeste wat je voor iemand kunt doen
2. wat hebben wij toch een bijzonder en prachtig vak