Blogs & columns
Veldwerk

Cultuurverschil?

1 reactie

Jaren geleden bezocht een Iraanse dame mij op de poli, onder begeleiding van een manspersoon wiens relatie met haar mij niet duidelijk was. De vrouw kwam wat onzeker binnen met een set MRI’s. In print. Dat was overigens in die tijd nog volkomen normaal (ja, zo oud ben ik).

In Iran had ze een dokter bezocht vanwege vage rugpijn en als gevolg daarvan was deze MRI gemaakt. Er was ter hoogte van Th 10 een vermoedelijk goedaardige tumor te zien (meningeoom) met beperkte myelumcompressie. Ze sprak redelijk Engels en wist me te vertellen dat haar dokter haar had geadviseerd om de tumor te laten vervolgen. Ze was vanwege het regime dat haar onwelgezind was naar Nederland gekomen en kwam nu dus bij mij voor dit vervolg.

Ik stelde een follow-up-MRI voor en maakte een nieuwe afspraak met haar. De tumor was niet in omvang toegenomen. Die niet. De uterus wel. Met foetus. Ik herinner me niet of ik gebeld ben door de radioloog of dat ik het in het verslag las, maar ik weet nog wel dat ik niet goed wist hoe ik dit nieuws moest brengen. Hoe zou zij (haar familie?) reageren op dit nieuws? Was het een ongeluk? Mocht ze wel ongetrouwd zwanger zijn?

Mocht ze wel ongetrouwd zwanger zijn?

Ze verscheen opnieuw vergezeld van de man. Ze had nog steeds geen klachten. Ik begon met het makke­lijke deel: de tumor was niet gegroeid. Wat ongemakkelijk met de situatie vroeg ik of haar begeleider even buiten wilde wachten: vrouwenzaken. Ik kreeg blosjes op mijn wangen en voorzichtig vertelde ik haar dat ze zwanger was. Ze begon te stralen en te lachen. ‘Can I tell him doctor? Can he come in?’ Opgelucht liet ik hem binnen en mocht ik getuige zijn van tranen van blijdschap van allebei. Ik liet uiteraard ook een traantje (terwijl ik het opschrijf wéér! Ik ben hopeloos).

De tumor werd na de bevalling weggenomen en patiënte heeft mij in de jaren van nacontrole nog meermaals bezocht. Met steeds uitbreidende kinderschaar. En bij tijd en wijle kreeg ik een innige omhelzing van haar. Dit zijn de momenten waarop ik dankbaar ben dat ik zo dicht bij datgene mag komen wat voor mensen zo belangrijk is.

Meer van Carmen Vleggeert-Lankamp
Veldwerk
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.