Commedia

Als bestuurder moet je goed kunnen toneelspelen. Die wijze raad kreeg ik ooit van Adri Baan, die het (niet alleen daarmee) als oud-bestuurder van Philips ver had geschopt en voor mij een soort mentor was. Het was in de tijd dat ik ruzie had met mijn raad van toezicht, en ik mijn mengeling van boosheid en dedain niet kon verhullen.

Dat toneelspel is bij mij dus nogal problematisch. Als ik iets stom of dom vind, dan laat mijn gezichtsuitdrukking weinig te raden over. Als iemand saai is, krijg ik niet te onderdrukken gaapaanvallen. Omgekeerd: als ik ergens door wordt geboeid, dan spreken mijn ogen boekdelen.

Als iemand saai is, krijg ik gaapaanvallen

Om wat aan deze nare handicap te doen ging ik op toneelles. Althans, ik zocht een coach op die toneelspeelster was, sterker nog, een commedia dell’arte-gezelschap leidde. Lichaamstaal pur sang. Het is de beste hulp die ik ooit heb gehad. Niet omdat ik ben gaan leren om toneel te spelen – talenten die je niet hebt, kun je ook niet ontwikkelen (tip: als u ooit in een functie komt waarin een bepaalde zwakte op uw ‘persoonlijk ontwikkelprogramma’ wordt geplaatst, luister dan niet, maar leer de zwakte te begrijpen en ontwikkel verder die dingen waar je al goed in bent). Nee, veel meer omdat ik het toneelspel om mij heen beter ging begrijpen. Het spel van toezichthouders, andere bestuurders, de dokters in ons huis. De archetypes, zoals Il Capitano, vol zelfoverschatting, of de pedante dokter, Il Dottore.

Toneelspelen gaat me nog altijd slecht af. Maar ik ben steeds meer van het schouwspel gaan genieten.