Blije dokter, goeie dokter

Hoera, ik mag weer op tripje. ‘Op tripje?’ hoor ik u denken. Ik leg het uit. Vóór corona ging ik bijna elke maand wel een keer naar het buitenland. Om een cursus te geven, voor een vergadering met Europese collega’s, ergens een verhaal te houden of om te netwerken op een internationaal congres. Corona gooide flink roet in dat eten.

Wel werd er gezoomd en virtueel ‘gemeet’. En dat was voor sommige zaken heel erg prima en effectief. Maar net zoals het in veel patiëntcontacten niet echt werkt om zaken via een scherm te bespreken is het voor veel educatieve en overlegsituaties ook behoorlijk noodzakelijk om lichaamstaal te kunnen inzetten. Bovendien is het ook voor de moraal van deze dokter heel erg goed: heerlijk om er even uit te zijn, afwisseling te geven aan de waan van elke dag en geïnspireerd te worden door collega’s en een omgeving waar alles vaak net even anders gaat.

Dus nu mag ik op tripje. Aan mij is gevraagd om in Boston (VS) in Brigham and Women’s Hospital van Harvard Medical School een verhaal te houden over mijn onderzoek en ideeën voor de toekomst (even opscheppen). En ik merk hoe belangrijk het is om ook dit soort verhalen voor te bereiden en te anti­ciperen op komende discussies. Het is heel relevant om duidelijkheid en orde te scheppen in onderzoekslijnen en het in begrijpelijke taal om te zetten.

De parallel met klinische werkzaamheden is gemakkelijk te trekken. Als een patiënt fysiek tegenover je zit, beter nog, vanuit de gang de spreekkamer komt binnenlopen, als je even keuvelt over gewone dingen, dan worden zaken zoveel duidelijker. Het is veel gemakkelijker om de te bespreken problemen en oplossingen in het perspectief van de patiënt te plaatsen. Dat komt niet alleen ten goede aan de patiënt, maar geeft zeker ook een heleboel meer arbeidsvreugde aan de dokter.