Blogs & columns
Veldwerk

Bestaansrecht

2 reacties

Ik word geroepen om een man te komen schouwen. Hij is overleden en naakt aangetroffen in zijn woning. Vermoedelijk is hij al langere tijd dood. Onderweg in de auto speel ik al verschillende scenario’s af. Wat ga ik aantreffen?

De man, ergens in de 70, leeft alleen in een appartementje op tien hoog. Kamers met lagen stof en vergeeld behang. De voorraadkastjes zijn gevuld met blikken soep. Op tafel staan asbakken met uitgedrukte sigaretten­peuken. Het huis oogt verder opgeruimd. Op de laptop staat nog een spelletje aan; hij beproefde blijkbaar zijn lot met blackjack en andere casino­spellen.

Een zwaar gevoel van triestheid overvalt me

De ontbinding is vergevorderd. Het laatste bekende levende contact dateert al van enige tijd geleden. De buren merken op dat ze hem al een tijdje niet gezien hadden maar bleven desondanks passief langs de zijlijn. Hij blijkt geen familie te hebben, geen vrienden, geen vage kennissen, geen buren die naar hem omkeken. Zijn enige contact was de boodschappenbezorger van de supermarkt en zo nu en dan eens de huisarts, van wie de melding kwam. Zijn lijf heeft het weken geleden opgegeven. Maar uit dit huis lijkt zijn ziel al jaren geleden te zijn vertrokken.

Een zwaar gevoel van eenzaamheid en triestheid overvalt me. Luisterde iemand nog naar zijn verhalen? Voelde hij zich nog voor iemand belangrijk? Bestond deze man eigenlijk nog wel?

Dat lijkt me misschien nog wel het engste aan ouder worden. Het verlies van vrienden en connectie waardoor een sociaal isolement met eenzaamheid de enige realiteit is. Niet de fysieke dood, maar het sterven van de ziel en het gevoel te hebben je bestaansrecht te verliezen.

Meer van Chun Sing Chiu

Veldwerk
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • R. van Vollenhoven

    Hoogleraar, reumatoloog, Amsterdam

    Collega Chiu schrijft met bewonderenswaardige compassie over deze man die in eenzaamheid is overleden. Over deze man weten we verder niets, en het kan inderdaad in-en-in triest zijn. Maar is dit niet een eenzijdig, en typisch modern perspectief?
    Men...sen zijn niet allemaal hetzelfde. Het adagium dat mensen sociale wezens zijn is waar, maar er wordt zelden bij gezegd dat mensen hierin om te beginnen al heel verschillend geaard zijn, en dat er in de verschillende levensfasen steeds veranderende behoeften kunnen zijn. Er zijn er die eenzaamheid geen straf vinden, die graag hun dagen doorbrengen met liefhebberijen waar geen anderen bij betrokken hoeven te zijn. Boeken lezen, naar muziek luisteren, of ander solistisch tijdverdrijf. En wie zal zeggen dat dit geen redelijke keuze kan zijn? Voor zichzelf kunnen zorgen, niemand tot last zijn, geleidelijk de krachten voelen verminderen tot er een genadige, zachte dood volgt. Ik kan me ook erger voorstellen.

  • D.C.D. van Eerd

    HAIO, Amstenrade

    Knap beschreven Chun, doet me denken aan een gedicht van Toon Hermans:

    "Sterven doe je niet ineens,
    maar af en toe een beetje
    en alle beetjes die je stierf,
    ’t is vreemd, maar die vergeet je,

    het is je dikwijls zelfs ontgaan,
    je zegt ik... ben wat moe,
    maar op een keer dan ben je aan
    je laatste beetje toe".

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.