Bellen met de supervisor

Nachtdienst, kwart voor twee ’s ochtends. De telefoon gaat vijf keer over voordat er wordt opgenomen.
‘Met X, gynaecoloog’, klinkt het – gezien het tijdstip – verrassend helder aan de andere kant.

Ik vloek zachtjes. Verkeerd doorverbonden door de centrale. Ik bied mijn excuses aan – ook voor het vloeken – en hang weer op.

Nieuwe poging. De telefoon gaat vier keer over voordat er wordt opgenomen.

‘Y, cardioloog’, mompelt de juiste supervisor. Vlot bespreken we twee patiënten op de Eerste Harthulp.

Uit mijn droge mond komt slechts ‘Hubrmbrlglop’

Het is een ritueel dat niemand zo eigen is als arts-assistenten: specialisten midden in de nacht wakker bellen voor supervisie. Zelf vind ik dat die slaapdronken stemmen toch altijd ook iets snoezigs hebben. In mijn hoofd ontstaat er altijd meteen een beeld bij: warrig haar dat half over een voorhoofd valt, een lege kop thee op het nachtkastje, autosleutels klaar op het aanrecht. Ik vraag me ook regelmatig af wat voor supervisor ik later word. Ik hoop natuurlijk iemand die – ondanks het tijdstip – altijd meteen goed wakker is, aandachtig weet te luisteren en verstandige dingen zegt.

Geen nieuwe aanmeldingen meer op de Eerste Harthulp, de afdelingen zijn rustig en alle consulten afgehandeld. Ik besluit zelf een dutje te gaan doen.

Een halfuur later word ik door de ringtone van mijn telefoon bruut uit een fijne droom over zonlicht en verse koffie gerukt. Al liggend duw ik het toestel tegen mijn oor om een huisarts te woord te staan. Volledig voornemens iets intelligents te zeggen zoals ‘Anna Verhulst, assistent cardiologie’, komt er uit mijn droge mond niet veel meer dan ‘Hubrmbrlglop, huh?’

Daar heb ik meteen mijn antwoord: zo’n soort supervisor dus.