Balansdag

Na de meivakantie maakte de weegschaal mij pijnlijk duidelijk dat de rek er na mijn 40ste wel uit is. De balansdagen – vroeger sporadisch nodig – komen nu steeds vaker voor en inmiddels weet ik van vrijwel alles wat ik eet hoeveel kilocalorieën het bevat. Bewust hiermee bezig zijn voelt goed en houdt mijn gewicht binnen de perken.

In diezelfde vakantie had ik tijdens een etentje een discussie met een goede vriendin, zorginkoper bij een zorgverzekeraar. We verschilden van mening over de mogelijke oplossingen, maar waren het eens dat ons zorgsysteem uit zijn jasje knapt. Zorgkosten drukken te zwaar op de weegschaal van ons stelsel en ook hier moeten we de broekriem aanhalen. Ik vertelde trots dat de Friese ziekenhuizen efficiënt gezamenlijk inkopen en dat ik bij een laparoscopische appendectomie de appendix niet in een speciaal zakje verwijder maar in de afgeknipte vinger van een handschoen. Hoeveel geld ik daarmee bespaar wist ik eerlijk gezegd niet, net zo min als ik op ok weet wat een hechtdraad, lab-aanvraag of PA-onderzoek precies kost.

Raar eigenlijk: in de supermarkt staat toch ook op iedere verpakking de voedingswaarde en prijs? De praktijk op de ok is echter het tegenovergestelde. Op geen enkele verpakking of aanvraagformulier staat een prijs of zelfs maar een prijscategorie. En dat terwijl kostenbewustzijn, zeker bij ons, de gebruikers van materialen en aanvragers van onderzoeken, broodnodig is. Alle beetjes helpen nietwaar? Wie de handschoen (zojuist opgezocht: onsteriel zeven cent, steriel zestig cent) past, trekke hem aan: vanaf nu ook in het ziekenhuis een balansdag?