Artificial intelligence

Het is helemaal hip en happening. Je kunt geen ­tijdschrift openslaan of het gaat over artificial ­intelligence of, voor intimi, machinelearning. En ik moet u zeggen: ik ben ook superenthousiast. Maar soms bekruipt me het gevoel: is dit nu wel zo nuttig, doe ik dit niet alleen omdat ik zo’n nerd ben die van rekenen houdt? Besteed ik het publieke geld, waarvan mijn ­academische salaris nu eenmaal betaald wordt, wel zinnig?

Gelukkig was daar laatst mijnheer Jansen. Hij was al boos toen hij binnenkwam. Hij had veel pijn bij zijn lumbale hernia; de neuroloog had hem al verteld dat ie ‘nog te kortdurend pijn had om voor een operatie in aanmerking te komen’, maar hij stond op een gesprek met de neurochirurg. Nou, kom maar binnen dan. Hij legde mij uit hoeveel pijn hij had, wat hij allemaal niet meer kon en hoe ongelooflijk ongelukkig hij daarvan werd. Ik begon hem geduldig uit te leggen dat een lumbale radiculo­pathie op basis van een discus­herniatie bij het overgrote deel van de patiënten spontaan verdwijnt en dat we dus veertien à zestien weken wachten alvorens operatie aan te bieden. Oké, dat wilde hij dan nog wel geloven.

Of ik wel wist ­hoeveel geld dat de maatschappij kostte

Of ik hem dan kon garanderen dat ie over een aantal weken van de pijn af was. Garanties, daar doen dokters niet aan: ‘Nee mijnheer, dat kan ik niet, maar de kans is wel groot.’ Dat vond ie een waardeloos verhaal. Hij kon niet werken en betaalde zich blauw aan pijnstillers. En of ik wel wist hoeveel geld dat ook de maatschappij kostte. Ik bracht daartegenin dat uit onderzoek is gebleken dat er nauwelijks verschil zit tussen kosten van conservatief en operatief beleid. Hij was nu echt woest: ‘Ja dokter, dat kan allemaal wel zijn, maar dat zijn GEMIDDELDEN! Dit gaat om MIJ! Wat zijn MIJN vooruitzichten?’

En toen wist ik het. De predictiemodellen waar ik zo graag aan werk, geven hier antwoord op. En daar zit mijnheer Jansen dus wel echt op te wachten. Personalized medicine. Echt de moeite waard.