Anderhalve meter? Nu even niet

Het is onduidelijk of de patiënt corona heeft, en bij een inklemmende patiënt is er geen tijd om eerst een PCR-test in te zetten. De hele ok wordt uitgeruimd, want zo’n virus kan aan alles kleven, nietwaar? Alles wat niet tot het basispakket behoort voor een operatie staat in de tussenruimte. In de ok-ruimte staat een operateur (moi), een assistent, een operatieassistent, een omloop en een anesthesioloog. Wij zien er leuk uit: FFP-masker, duikbril met daaronder een loupebril geperst, dubbele jassen, dubbele handschoenen; we kunnen nog net bewegen, ademen is al lastig. In de tussenruimte staat een keur aan hulpjes die van alles aan hun duikbrilvriendjes aangeven.

Op de ok bevindt zich uiteraard ook de patiënt, in wie na het hele omkleedfestijn maar snel een incisie wordt gemaakt. Hierbij is het extra lastig dat het FFP-masker niet alleen geen virus, maar ook nauwelijks geluid doorlaat. Af en toe vraag ik om een instrument waarbij ik dan iets twijfelends in beeld zie: ‘Bedoel je dit?’

We moeten behoorlijk schreeuwen naar elkaar. Nadat de botlap verwijderd is blijkt de sinus gelaedeerd en dat is geen feestje. Ik vraag om hemoclips. Het wordt dan net een ouderwetse alarmcentrale: ik vraag/schreeuw ‘hemoclips!’; ‘hemoclips!’ roept de operatieassistent naar de omloop, waarna de omloop naar de deur snelt, deze opent en naar buiten roept ‘hemoclips!’. Nog net hoor ik door de zich weer langzaam sluitende deur een paniekerig: ‘Wát wil ze?!’

Als de patiënt levend van tafel is gekomen, omhels ik mijn ok-assistent dankbaar en opgelucht. Anderhalve meter? Nu even niet, er zijn grenzen.

Nog net hoor ik paniekerig: ‘Wat wil ze?!’