Als je haar maar goed zit

Ik heb een angststoornis: keirofobie, fobie voor de kapper. Het is ontstaan toen ik 10 jaar oud was en de kapper de vrije hand gaf om mijn haar te knippen. Het resultaat was dat ik er als een slecht gekapte paddenstoel uitzag. Een traumatische ervaring en tot een aantal maanden geleden ging ik met lood in mijn schoenen naar de kapper.

Totdat ik mijn huidige kapper leerde kennen en hij mij hielp mijn angsten te overwinnen. Hij weet precies op welke lengte ik het geknipt wil hebben en ik krijg vooraf een ontspannende hoofdmassage. Bij mijn laatste kapbeurt gebeurde er iets onverwachts. In plaats van het, zoals altijd, stijl föhnen van mijn haar, pakte hij een krultang. Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken en het zweet brak me uit. ‘We proberen eens iets anders’, zei hij lachend. Met enige aarzeling liet ik het gebeuren en het resultaat was onverwacht mooi.

Ik moest denken aan een van mijn lastige polipatiënten met onbegrepen buikklachten. Zij wil niks van mij aannemen en verwijst bij alles wat ik voorstel naar haar vorige poliarts. ‘Dat is niet wat dokter D. had voorgesteld, dokter D. was zooo vriendelijk.’ Ze heeft geen vertrouwen in mij en was het liefst met dokter D. meegegaan naar zijn nieuwe werkplek.

Mijn kapperservaring was voor mij een inzichtgevend moment. Mijn lastige polipatiënte komt zoals vele anderen bij een arts onder behandeling met een verwachting over een diagnose, onderzoek of behandeling, die je niet altijd kunt waarmaken. Soms is de uitkomst anders dan zij voor zich zagen en verwachtingen moeten worden bijgesteld. Het belangrijkste is dat er vertrouwen moet zijn en daar moeten we in investeren. Ik weet wat me te doen staat: haar volgende consult heb ik een weelderige bos met krullen.