Alleskunner?

Ik nodig je uit nadat je vader aangaf dat je niet opknapte. Het is acht maanden geleden dat je bij mij kwam met een acute aangezichtsverlamming. Na overleg met de neuroloog behandelde en vervolgde ik je ziektebeloop zelf. Eerlijk gezegd vond ik het leuk; facialisparese zie ik niet dagelijks en ik was nieuwsgierig naar je herstel.

Nu zit je opnieuw voor me. Je begint aarzelend. Bij vermoeidheid heb je nog altijd klachten. Je vermijdt drukte vanwege angst voor terugval. Je baalt, dat zie ik, maar in je blik gaat meer schuil. ‘Had je achteraf misschien ook iets anders van míj verwacht?’

‘U had overleg met de neuroloog en het had niet uitgemaakt, maar ik had met deze heftige diagnose eigenlijk verwezen willen worden.’

Ik schrik van haar antwoord en wil me verdedigen. Ik heb de richtlijn gevolgd en ze heeft kosten bespaard, wat is het probleem? Feitelijk juist, maar zodra ik me in haar gevoel verplaats begrijp ik haar eigenlijk wel. Misschien had ik dat zelf als patiënt ook gewild. Ik beaam dat ik deze hulpvraag destijds heb gemist en erken haar gevoel, de lucht klaart.

Dat de huisarts iets kán, betekent niet altijd dat het ook moet

De huisarts wordt gezien als alleskunner voor een klein budget. Leuk en uitdagend, maar wie bepaalt de grens? Dat de huisarts iets kán, betekent niet altijd dat het ook moet. Zowel medische overwegingen, sociale impact als maatschappelijk belang afwegen, in goede relatie met je patiënt, is misschien wel de grootste uitdaging van ons vak.

Ze vertelt nog even over haar zieke vader en beaamt dat ze als mantelzorger stress ervaart. Verklaart het misschien ook haar vermoeidheid en dus mogelijk de verergering van klachten? Ze wordt emotioneel. Ik erken opnieuw haar gevoel en adviseer rust te nemen. Opgelucht loopt ze even later mijn spreekkamer uit: ‘Bedankt dokter, ik denk niet dat de neuroloog dit ook had gezegd.’