«« vorige  | volgende »»

Dinsdag 9 december 2014

Gisteravond arriveerde de 18-jarige Moses met een ambulance uit Kono. Tijdens de triage vroeg hij naar zijn moeder, die vorige week in ons centrum werd opgenomen en kort daarna overleed. De boodschap komt hard aan.

Vanmorgen vertelt hij over zijn vader, die vorige maand als eerste van de familie ziek werd en overleed. Daarna werden zijn moeder, broer en oom ziek. Samen gingen ze naar het ziekenhuis in Kono, en hij had daarna niets meer van hen gehoord tot gisteravond. Hij vraagt me de namen van zijn broer en oom op te schrijven en te kijken of ze in het centrum zijn. Terwijl ik de namen opschrijf realiseer ik me met een schok dat zijn broer gisterochtend is overleden. Zijn oom is niet bij ons geweest en is hoogstwaarschijnlijk in het ziekenhuis al overleden. Het is zo onvoorstelbaar triest. Ik krijg de woorden niet uit mijn mond en beloof hem later terug te komen. Met tranen in mijn ogen loop ik weg. Later in de ochtend vertel ik hem over zijn broer en oom. Hij zegt geen woord en staart voor zich uit met een strak gezicht. De tranen stromen over zijn wangen. Dan begint hij te snikken en vraagt of ik met hem wil bidden. Met een gebroken stem vraagt hij Allah om vergeving voor de zonden van zijn overleden familieleden.

Tijdens de doktersronde kan ik Aminata zo gauw niet vinden. Ze is de moeder van kleine Marie die afgelopen zaterdag overleed. Uiteindelijk blijkt ze achter de tent te zitten, volledig ingezeept, terwijl Memenatu een emmer met water over haar heen gooit. Ik hoop vurig dat ze het overleeft voor haar zoontje en dochtertje die nog in de kinderopvang zitten. Helaas is ze neerslachtig en weigert ze om te eten of te drinken. Daarom plaatsen we haar op een veldbed voor het gaas en geven we haar een infuus. Nauwelijks een uur later heeft ze het infuus eruit getrokken, en zit ze rechtop uit een blikje te drinken. Ze lacht voluit. Het is een bizarre metamorfose. Andere patiënten zitten vaak voor het gaas naar de televisie te kijken, en hun levensdrang lijkt haar te hebben aangestoken.

Nu is Kadiatu ook wel erg motiverend. Hij is ervan overtuigd dat de ebola uit zijn bloed is verdwenen en wil graag getest worden zodat hij naar huis kan. Hoewel hij fors is afgevallen en nog erg zwak is probeert hij zijn herstel te bewijzen met een dansje, waarbij hij zich telkens even aan een paal moet vasthouden.

Dingeman Rijken

«« vorige  | volgende »»