Achter de getallen

Elke avond moeten lezen hoeveel mensen er zijn opge­nomen in ziekenhuizen en op de intensive care. Plus het aantal positief geteste mensen, die dag. Dat is de kille barometer van onze samenleving. Al maandenlang, zolang de coronapandemie aanhoudt. Uit eigen ervaring weet ik hoe hard er in alle ziekenhuizen wordt gewerkt. Het is onmogelijk daaraan te ontsnappen, ook hier.

Nederland heeft gezien wat er achter de muren van het ziekenhuis gebeurt. Dat is goed. Het maakt trots op alle collega’s. Trots op de technologie van de ic’s en de snel toenemende kennis over het virus. Trots op de farmaceutische industrie en de wetenschap die in no time meerdere vaccins wisten te ontwikkelen. Hopelijk oefent dat aantrekkingskracht uit op jonge mensen, zodat zij een opleiding in de zorg beginnen. En anderen kunnen een zijstap zetten in hun carrière.

Laat ons die verhalen blijven vertellen

Toch mis ik enkele getallen. Cijfers die verloren gaan in de kakofonie rondom deze pandemie. Gegevens over de zorg die onze collega’s leveren aan mensen met verstandelijke, lichamelijke en of zintuiglijke beperking: 200 duizend. Mensen die soms in woongroepen leven, daar 7x24 uur intensief worden begeleid, en die soms angstig zijn van mondkapjes. Mensen in verzorgings- of verpleeghuizen: algauw 120 duizend. Ook zij worden rond de klok verzorgd. Honderdduizenden anderen wonen hulpbehoevend thuis: zorg die niet kan worden afgebouwd.

Niet slechts deze getallen tellen, want er zijn veel meer mensen die – extra – hulp en aandacht nodig hebben. Zeker in deze onzekere tijd. Mij gaat het om de verhalen achter de getallen. Laat ons die verhalen blijven vertellen. Zij zijn het fundament van onze samenleving. Het fundament dat nodig is om deze pandemie tot een goed einde te brengen.

Dus iedere keer als de stand van de dag voorbijkomt, denk dan alstublieft aan die verhalen.