ABCDE - Hetser Roos

‘Een soort intensieve eerstehulpcursus van twee weken.’ Het is half twee ’s nachts en tussen de dreunende beats door probeer ik de jongen met wie ik praat een op het moment van de dag afgestemde versie te geven van mijn net afgeronde STARTclass. Misschien toch iets te veel versimpeld, concludeer ik wanneer ik zijn eerste reactie peil. Heb je negen jaar gestudeerd, wek je vervolgens de indruk alsof je twee weken lang als een bezetene pleisters hebt staan plakken tijdens een soort EHBO-les van het Rode Kruis.

Gelukkig vraagt hij door. Wat kan ik nu dat ik hiervoor nog niet kon? Ik denk even na. Beter reanimeren, zowel op straat als in het ziekenhuis. Adequate eerste opvang bieden aan ernstig zieke patiënten. Ik licht hem kort de ABCDE-systematiek toe: Airway, Breathing, Circulation, Disability, Exposure. ‘Treat first what kills first’, het adagium van de afgelopen twee weken. Tien dagen lang hebben we van negen tot vijf ABC gegeten, gedronken en geademd. Een bijna meditatieve mantra, ware het niet dat dyspnoïsche simulatiepatiënten zelden de weg zijn tot verlichting.

Toch is het waardevol wat deze mantra je biedt. Structuur, overzicht, vertrouwen. Dus oefenen we tot we erbij neervallen. Slaat onrust om in opluchting als ik de scenarioleider ‘pffffffffff’ hoor zeggen. In scenarioland is dat namelijk een teken dat je een spanningspneu succesvol hebt ontlast, zodat ik daarna al verder simulerend de longarts laat bellen voor het plaatsen van een denkbeeldige thoraxdrain en eindelijk door kan naar mijn C. Om vervolgens voor de zekerheid toch maar weer even terug te keren naar de A. Reassess, reassess, reassess.

En zo volgt het ene scenario na het andere. Dag in, dag uit, want herhaling is de sleutel tot succes. Mijn hersenen zijn er maar druk mee. Onder de witte lakens van het hotelbed komt zelfs in mijn dromen de ABC bovendrijven. The Jackson Five zijn er niets bij. Maar met resultaat. Want naarmate de cursus vordert, voel ik hoe die schijnbaar simpele maar potentieel levensreddende letters steeds meer onderdeel van mijn systeem gaan uitmaken. Meer dan ooit voel ik me de arts die met deze tools het verschil kan gaan maken tussen leven en dood. Die straks goed voorbereid op de spoedeisende hulp staat. Die later als huisarts niet alleen goed kan luisteren, maar juist ook op acute momenten adequaat kan handelen.

Dat is waar het om gaat. Want als je op het moment suprême niet doet wat je moet doen, dan gaat dat per definitie ten koste van je patiënt. Wiens familieleden een iets aangepast adagium hanteren. ‘Kill first who treats first’. En dat, dat zou toch jammer zijn.

Hester Roos

Meer Sub rosa »»

Meer columns »»