Yolande de Kok is als psychiater werkzaam in het Penitentiair Psychiatrisch Centrum te Scheveningen. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.
‘Een klacht is een gratis advies’ is voor mij een uitspraak die past in het rijtje: ‘wat je niet doodt, maakt je sterker’ (hoe dan, als je een aanval weliswaar hebt overleefd, maar wel een dwarslaesie of een posttraumatische stressstoornis hebt opgelopen?) of na een teleurstelling of verlies: ‘ik heb ervan geleerd’ (wat dan? dat het ongeluk plots kan toeslaan? dat het leven zelden eerlijk is?).
‘Ik heb geen vrienden’, zei de man die was vastgezet vanwege een geweldsdelict. ‘Wel vijanden.’ Over de vijanden wist hij te vertellen dat ze ons allemaal omringen, maar soms onzichtbaar zijn. Entiteiten, noemde hij ze.
Vaak heb ik vragen over de met krijt geschreven teksten op het bord in de separeercel. De eerste vraag is altijd of degene die in de separeer verblijft, de tekst zelf heeft geschreven. Vaak is de tekst van een voorganger. Wie dat niet wegveegt, zal zelf niet schrijven.
‘Ik ben een koning’, zei de zwerver. Omdat hij in het Duits sprak en met een lage stem, klonk het extra gedragen. Ik vroeg hem of andere mensen ook wisten dat hij een koning was. ‘Nee, dan zouden ze me wel sigaretten geven.’
Het was nog winter toen hij bij ons kwam. De kou had hem er niet van weerhouden om buiten bier te drinken. Het was niet de eerste keer dat hij werd aangehouden voor openbare dronkenschap, zoals hij in de voorgaande jaren ook was aangehouden voor wildplassen, overnachten in parken of gebouwen waar hij niets te zoeken had en andere kleine zwerversdelicten.
