Yolande de Kok is als psychiater werkzaam in het Penitentiair Psychiatrisch Centrum te Scheveningen. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.
Op een zondagmiddag fietste ik door het Haagse Bos richting Malieveld. Een groep mannen kwam vanaf het Malieveld mijn richting uitgerend. De meesten waren in het zwart gekleed, velen droegen mondkappen, die hun stem echter niet dempten. ‘Wij zijn Nederland’, schreeuwden ze.
Vanmorgen zat hij weer te schreeuwen. Twee dagen geleden hoorde ik hem voor het eerst schreeuwen, ’s morgens vroeg toen ik de hond uitliet. Mijn eerste gedachte was dat een dreigende man met een pitbull naderde, het eerste beeld als mijn angstsysteem wordt geactiveerd.
‘Als het gaat tussen de koning en een dakloze, dan wordt er geloot. En als de koning pech heeft, dan heeft de koning pech.’ Als dit een sprookje was, zou vervolgens blijken dat de dakloze (die in een sprookje bedelaar zou heten) ook een koning was. Een nog veel grotere koning dan de koning die niet naar de ic mocht (want daar gaat de loting over).
Toen de crisisdienst kwam, zat hij bij de tandarts. Gelukkig dat het niet de kapper was of de pedicure. Evengoed niet de beste ontvangst voor de collega’s van de crisisdienst, die toch al overtuigd hadden moeten worden dat de patiënt die zij kwamen zien echt binnen 24 uur zou moeten worden opgenomen.
In de eerste weken van de lockdown, toen ze haar oudste zuster niet meer bezocht, de bejaarde buren alleen nog door de telefoon sprak en in het winkelcentrum enkel in de supermarkt kwam, kreeg mijn moeder bezoek van een kauw.
