Yolande de Kok is als psychiater werkzaam in het Penitentiair Psychiatrisch Centrum te Scheveningen. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.
Soms ben ik blij dat er geen undercoverjournalisten met een verborgen camera met ons meelopen, die zonder die in breder perspectief te plaatsen een montage van beelden zouden tonen. Ik hoor in gedachten het zoetgevooisde commentaar. ‘In deze cel verblijft Adam. Adam lijdt aan schizofrenie. Hij hoort stemmen en voelt zich achtervolgd en hij heeft medicijnen nodig. Maar in plaats van in de ggz verblijft hij in de gevangenis.’
Hij kende de hele Koran uit zijn hoofd. Of dat helemaal waar was, weet ik niet, want in de nasleep van zijn manie neigde hij nog altijd tot grootspraak. De eerste soera’s zong hij in elk geval zonder haperen en melodieus.
Ik ken verschillenden (ouderen en collega’s uit andere zorginstellingen) die hun vaccin inmiddels hebben gehad. Maar voor sommigen, onder wie een aantal van mijn directe collega’s en mijzelf, komt het vaccin te laat.
Twee mannen stonden in de gang van de afdeling te tafeltennissen. Ze bewogen soepel en snel. Aan hun bewegingen zou je niet zeggen dat ze antipsychotica gebruikten. Een aanwijzing in elk geval dat we niet te hoog hadden gedoseerd.
Of het paard van het ppc harder zal lopen dan het paard van de thuiswonende ouderen, waar ik me sinds dit jaar met trots toe kan rekenen, weet ik niet. In Nederland wordt vaccineren niet bepaald door militaire logistiek, maar door politieke discussie en het is nooit te voorspellen hoe dan de paarden lopen.
