Yolande de Kok is als psychiater werkzaam in het Penitentiair Psychiatrisch Centrum te Scheveningen. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.
Met een tabletje olanzapine verdween de duivel uit zijn cel, en was zijn lichaam niet meer in voortdurende staat van angst. De verhalen over het slachten van dieren bleven en hij bevestigde wat we al gedacht hadden, dat hij dieren had zien slachten. Ik dacht aan de jaren van de antipsychiatrie, die vreemde beweging uit de jaren zeventig en tachtig...
Hij kwam dansend de gevangenis binnen, lachend en zwaaiend naar iedereen die hij zag. In de separeercel danste hij verder, naakt. Het moeten afgeven van zijn kleren, iets wat bij velen begrijpelijk nogal eens tot verzet leidt, had bij hem geen enkel probleem gegeven.
In de warme zomerdagen is het strand zelfs rond zonsopgang nooit helemaal leeg. Altijd is daar wel iemand die net als ik de hond uitlaat, of hardloopt voor de hitte toeslaat, of zwemt voor de stroom badgasten komt.
Komt een hoogbejaarde man bij de dokter en vraagt een verwijzing naar de ggz. Dat doen we niet, zegt de huisarts en geeft de man in plaats van een verwijzing een in te vullen niet-reanimerenverklaring mee.
Altijd als ik in de separeercel een patiënt spreek, kijk ik naar wat er op het schoolbord aan de muur is geschreven of getekend. Vaak zijn het woorden of symbolen met een religieuze betekenis, maar soms ook gewoon feitelijkheden als een naam of telefoonnummer. Interpretatie van wat iemand schrijft moet natuurlijk met de nodige slagen om de arm gebeuren en wat iemand voor toelichting geeft bij zijn krijttekening zegt altijd meer dan de tekening zelf. De eerste vraag die ik stel, is of de patiënt het bord zelf heeft volgeschreven. Vaak zijn de tekening en de tekst gemaakt door een patiënt die vóór hem in de separeercel zat en is het bord nog niet schoongeveegd.
