Yolande de Kok is als psychiater werkzaam in het Penitentiair Psychiatrisch Centrum te Scheveningen. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.
Ik ken verschillenden (ouderen en collega’s uit andere zorginstellingen) die hun vaccin inmiddels hebben gehad. Maar voor sommigen, onder wie een aantal van mijn directe collega’s en mijzelf, komt het vaccin te laat.
Twee mannen stonden in de gang van de afdeling te tafeltennissen. Ze bewogen soepel en snel. Aan hun bewegingen zou je niet zeggen dat ze antipsychotica gebruikten. Een aanwijzing in elk geval dat we niet te hoog hadden gedoseerd.
Of het paard van het ppc harder zal lopen dan het paard van de thuiswonende ouderen, waar ik me sinds dit jaar met trots toe kan rekenen, weet ik niet. In Nederland wordt vaccineren niet bepaald door militaire logistiek, maar door politieke discussie en het is nooit te voorspellen hoe dan de paarden lopen.
Het was lang geleden dat hij zulke wilde bewegingen had gemaakt. Terwijl de mannen zich verzamelden om te gaan luchten, sprong hij stampend heen en weer, waarbij hij zijn knieën hoog optrok en zijn armen wijd uitsloeg. Het leek een dans, des te meer omdat hij erbij lachte. Eén van de andere gevangenen, die naast hem stond, lachte ook.
Tijdens de laatste storm dacht ik aan een gevangene die ons alweer meer dan een jaar geleden verlaten heeft. Zijn verhaal is te mooi om het niet te vertellen, maar zo vol specifieke details dat ik dat toch niet kan doen.
