Yolande de Kok is als psychiater werkzaam in het Penitentiair Psychiatrisch Centrum te Scheveningen. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.
Je hoeft geen gedragsdeskundige te zijn om te beseffen dat het voortdurend zien en lezen van berichten over wekenlang beademde patiënten en over mensen die sterven zonder dat familie afscheid van hen mag nemen, iedereen somber angstig en wanhopig maakt. Maar niet alleen kranten, ook sommige romans zijn nu een risico.
Hij kwam uit Togo en zoals velen was hij Europa binnengekomen via Italië. Nu hij naar Italië dreigde te worden uitgezet (het was vóór de uitbraak van corona) was hij in hongerstaking gegaan. In Italië, zo zei hij, was hij zijn leven niet zeker. Door het regime van Togo betaalde huurmoordenaars zouden hem daar ombrengen.
In de gevangenis proberen we onszelf en elkaar gerust te stellen door te bedenken dat gevangenen zelden door griep, verkoudheid of een ander virus geveld worden (wat dat betreft is de gevangenis een nog niet gedelfde goudmijn aan kennis voor infectiologen) en dat geen enkele gevangene iets te zoeken had in de kunst- en moderegio Lombardije.
‘Alleen God kan mij helpen’ had hij op de muur van de separeercel geschreven. Het stond er in Arabische tekens, God als Allah. De letters waren geschreven in stront.
In de separeer, bij een psychotische patiënt die de deur met stront heeft besmeurd, is het duidelijk. En bij het bed van een katatone patiënt die geen woord uit ook. Psychiatrie is geen verbaal vak.
