Yolande de Kok

Toen ik op een warme dag in het park van het GGZ-terrein een broodje zat te eten, kwam er een man aanlopen die al van verre naar me riep: ‘U heeft mij in de separeercel van de gevangenis bezocht.’

Insecten hebben een positief imago. Dat vrienden van mij een insectenhuisje in hun tuin zetten, was dan ook niet iets om van op te kijken. Overal verschijnen die houten huisjes, in verschillende groottes en ontwerpen, sommigen zelfs met het predicaat insectenhotel. Wie de achteruitgang van de biodiversiteit ter harte gaat, omarmt het insect.

Er is niets mis met vegetariër zijn. Ik heb het vaak geprobeerd, het is me alleen niet gelukt. De eerste poging, in de periode dat vegetarisch eten nog lang niet algemeen was en de vegetarische kaart in de meeste gelegenheden zich beperkte tot kaasplak of gebakken ei, werd vergemakkelijkt vanwege de overtuigd vegetarische vriendin met wie ik bed en vooral ook keuken deelde.

Op mijn vroege ochtendwandelingen door de duinen kom ik vooral oude mannen tegen. Hoewel het de laatste jaren steeds populairder is geworden om ‘de natuur in te gaan’ en vooral ook om te fotograferen wat je ziet (en dat op social media te delen) zijn het toch voornamelijk oude mannen die naar vogels kijken of naar wild speuren.

Hermans verhaal was een variatie op hetzelfde thema; zo voorspelbaar dat je het in een leerboek zou kunnen opnemen, en zo eenduidig dat je voor de verplichte melding bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd met een modeltekst zou kunnen volstaan.