Susanne van der Velde

Terwijl ik me probeer te concentreren op het gesprek met de patiënt tegenover me, zie ik uit mijn ooghoek op het scherm waar het dossier openstaat telkens rechtsonder een blauw blokje van het mailprogramma omhoogschuiven. Tijdens sommige gesprekken gebeurt dit wel een keer of acht. Dat betekent een keer of acht werk, extra werk.

‘Au mama, je doet me pijn.’ Ik probeer het tot in een dreadlock verwrongen haar van mijn 8- jarige dochter te ontwarren met borstel en kam. Ze heeft prachtig witblond krullend haar dat meewaait en -wappert in haar spel.

Met weemoed kijk ik naar de kleurrijke bos kaartjes: Miami, Barcelona, Wenen, Veldhoven. Het zijn congresbadges die aan kleurrijke touwtjes aan een haakje op mijn werkkamer hangen. Een dikke bos is het, door de jaren heen verzameld. Het afgelopen jaar heb ik er geen bijgehangen, terwijl er toch aardig wat badges in de planning zaten.

‘Nog steeds niet vrij’, kreun ik als ik denk bijna de bevrijdende knip te kunnen zetten. Het is een gevecht. Een heerlijk gevecht in een prachtige arena. Het gevecht tussen de tumor en het team. De tumor die zich krampachtig vasthoudt aan zijn omgeving en zich in allerlei bochten en krochten heeft gewrongen. En wij die proberen elegant op de grenzen van de anatomie te balanceren om het monster los te maken van zijn omgeving.

‘Positief.’ ‘Huh, mam’, merkt mijn achtjarige dochter op, ‘positief is nu toch juist negatief?’ ‘Ja, lieverd, positief is in dit geval negatief. Niet fijn.’ Gek genoeg is in de geneeskunde een positieve uitslag vaak negatief voor de patiënt. En dat werkt verwarrend. Des te meer, omdat positief soms ook daadwerkelijk positief kan zijn.