Susanne van der Velde

Reikhalzend kijkt onze oudste dochter uit naar elke bestelling die door de pakketbezorger wordt gebracht. Niet om de inhoud. Welnee, de verpakking, daar draait het om. Zodra ze de doos ziet, gaan de radartjes in haar hoofdje alweer draaien. Een kasteel, nee, een robot, oh, wacht, toch een machine, een kauwgomballenautomaat, of nee, een huis voor de knuffeltjes. Ze is dol op knutselen en ziet overal potentie in.

‘Nou ja, dat kunt u toch even in mijn dossier nalezen?’ ‘Nee, helaas niet. U bent voor het eerst in dit ziekenhuis. Er bestaat niet zoiets als “uw dossier” met al uw medische gegevens erin. Ik kan niet zomaar uw gegevens inzien die bij uw huisarts of andere medisch specialisten in aparte dossiers staan. Die moet ik expliciet opvragen in het kader van onze (nieuwe) behandelrelatie.’

‘Straks groei ik nog tietjes.’ Ik proest mijn ochtendkoffie bijna uit van het lachen. Mijn man met stofzuiger in de hand beklaagt zich met humor terwijl hij de ontbijtkruimels onder de tafel vandaan tovert. Wat een topper is het toch. Visueel ingesteld als ik ben, zie ik direct een soort behaarde chimpansee met theezakjes en een stofzuiger voor me en ik voel al snel de koffie mijn neusgaten inlopen.

Als ik door het achterste trappenhuis van ons ziekenhuis naar beneden loop moet ik altijd terugdenken aan de oranje brancards met patiënten erop die op de schouders van stoere soldaten naar beneden werden getild. Ik werkte nog maar een kleine week in het ziekenhuis, toen tijdens de afdelingsvisite een stroomstoring optrad en onder andere alle infuuspompen uitvielen.

‘Welkom. Ik klink wat verkouden, maar ben negatief getest hoor.’ Ik zeg het er maar direct bij als ik patiënten binnenlaat op mijn poli. Want ja, ik ben toch de paria van de samenleving, dat ik me in het openbaar durf te begeven met een snotneus. Dat kun je niet doen zonder verantwoording in de vorm van een negatief testbewijs.