Susanne van der Velde

Zie je wel. Ik zit gewoon volslagen idioot tegen mezelf te lullen in een verlaten kantoor. ‘Marijn, hallo?’ Theoretisch zou hij dit moeten kunnen zien en horen, maar zijn camera is uit en zijn microfoon is gedempt. Misschien is hij zijn blaas gaan legen, zijn hond gaan uitlaten, of zijn laptop is vijandig overgenomen door een huisgenoot met andere interesses.

Op haar zwarte mondkapje staat een witte smiley geprint. Vrolijk gezicht voor een niet zo’n vrolijke boodschap. De tumor heeft minder goed gereageerd op de chemo dan we gehoopt hadden. Omdat ook haar wenkbrauwen en wimpers verdwenen zijn is de emotie lastig te lezen in haar ogen. De geprinte glimlach eronder maakt het nog verwarrender.

Ook de postoperatieve service van het verwijderen van wondolie doen we nu op afstand. ‘Ja, dat hoekje, trekken maar, ja, even gevoelig? O wacht, uw scherm is omgevallen. Bent u daar nog? Ik zie alleen uw plafond. Hallo?'

Met afschuw dacht ik terug aan de dagen voor mijn positieve testresultaat: wie had ik allemaal gezien? En was dat allemaal keurig volgens het RIVM-protocol gegaan? Beschaamd moest ik vaststellen dat ik de teugeltjes een beetje had laten vieren.