Susanne van der Velde

Het is vakantietijd. Eindelijk een moment om orde op zaken te stellen. En dat begint met een opgeruimde kamer. Terwijl ik bezig ben, vind ik onder mijn bureau op mijn ladekastje de kaartjes die ik van patiënten heb gekregen.

Onderweg naar de ochtendoverdracht zit ik in een trein die stilstaat in de Schipholtunnel. Best al een tijdje stilstaat eigenlijk. ‘Dames en heren, we moeten even wachten. Er is een verward persoon gesignaleerd op het spoor. We kunnen niet verder.’

‘En, kunnen jullie de operatieachterstanden na corona een beetje inhalen?’ ‘Nou nee, eerlijk gezegd niet. Ik zou wel willen, genoeg chirurgen en patiënten, maar te weinig ok-tijd.’ De coassistent die me assisteert kijkt verbaasd op. Ik opereer vandaag in weer een ander ziekenhuis waar ik een ok-gaatje kreeg om volgens het ‘juiste zorg op de juiste plek’-principe een lang wachtende patiënt met klachten te opereren.

Onze ochtendoppas heeft aangegeven dat ze ermee gaat stoppen. Een kleine ramp. Hoe gaan we nu zorgen dat we beiden op tijd in het ziekenhuis kunnen zijn?

‘Van proberen kun je leren’, zegt mijn dochter van 7 wijs, terwijl ze op ons bed salto’s aan het springen is. Ik kijk haar verbaasd aan. Mijn jongste dochter die niet echt houdt van nieuwe dingen doen, onder protesten als ‘kan ik niet’ en ‘eng’, heeft blijkbaar een nieuw mantra geleerd van haar juf. ‘Ja, lieverd, dat zeg je mooi’, beaam ik terwijl ik haar weer op haar rug zie terugvallen op het matras.