Susanne van der Velde

‘Van proberen kun je leren’, zegt mijn dochter van 7 wijs, terwijl ze op ons bed salto’s aan het springen is. Ik kijk haar verbaasd aan. Mijn jongste dochter die niet echt houdt van nieuwe dingen doen, onder protesten als ‘kan ik niet’ en ‘eng’, heeft blijkbaar een nieuw mantra geleerd van haar juf. ‘Ja, lieverd, dat zeg je mooi’, beaam ik terwijl ik haar weer op haar rug zie terugvallen op het matras.

‘Wat heeft deze patiënt nou voor een operatie gehad: een TEM, TATME, TAMIS, LAR of APR?’, vraag ik aan de coassistent die vertelde over uitzaaiingen in de lies na een rectumcarcinoom. ‘En had hij nou ook een TEP of TAPP in zijn voorgeschiedenis?’ Terwijl ik het mezelf hoor zeggen, vervloek ik het aantal afkortingen.

‘Het is tijd de wereld te erkennen zoals die is, niet zoals we graag zouden willen dat die is.’ Deze uitspraak van hoogleraar microbiologie David Livermore gaat erover dat we moeten leren leven met het corona virus. Het lijkt in eerste instantie een open deur, maar bevat een dijk van een levenswaarheid die op velerlei terrein inzetbaar is.

Mijn korte zin: ‘Ik heb helaas geen goed nieuws’ vertaald in een twee minuten durend monoloog en daarna verzand in een heuse (onverstaanbare) conversatie, terwijl de meegekomen kennis alleen maar zou vertalen. Wat vertelt ze mijn patiënt? Mijn uitleg over wat er aan de hand is moet nog beginnen.

Reikhalzend kijkt onze oudste dochter uit naar elke bestelling die door de pakketbezorger wordt gebracht. Niet om de inhoud. Welnee, de verpakking, daar draait het om. Zodra ze de doos ziet, gaan de radartjes in haar hoofdje alweer draaien. Een kasteel, nee, een robot, oh, wacht, toch een machine, een kauwgomballenautomaat, of nee, een huis voor de knuffeltjes. Ze is dol op knutselen en ziet overal potentie in.