Susanne van der Velde

‘Rule number four: the patient is the one with the disease.’ Ik haal dit citaat nog steeds graag aan als ik met de coassistenten de week beschouw en wil aangeven dat het rot is dat je niet elke patiënt kunt genezen en hoe dát een plek te geven.

Zwart. Het scherm van mijn nog geen twee weken oude smartphone is gitzwart. Geen beweging in te krijgen. Ik had hem langzaam zien sterven. Hij wilde niet opladen. Alle pogingen tot reanimatie ten spijt (aan/uit, harde resets, zachte resets, dertig verschillende laders), er kwam geen bliksemschichtje in beeld om aan te geven dat het infuus waar hij aan lag werkte.

Altijd als ik over de N11 rij, denk ik terug aan een van de spannendste momenten in mijn leven. Ik had net mijn vader opgehaald, koud twee uurtjes na zijn dubbelzijdige liesbreukcorrectie. Hij zit een beetje pips naast me op de passagiersstoel. Het volgende moment voel ik 95 kilo tegen mijn rechterarm zakken over mijn versnellingspook heen.

Ik lees weer over het toenemend aantal niet ingevulde anios-vacatures, dienstroosters die gaten vertonen, jonge dokters die hun heil buiten de zorg zoeken. Door de strenge AVG-regels is niet te achterhalen waar deze duur opgeleide krachten zijn gebleven.

Dit jaar op de chirurgendagen werd een voor mij nieuw acroniem gelanceerd: de drie K’s: kruk zitten, koffie halen en kop houden. Deze afkorting werd genoemd door coassistenten in een enquête over wat ze vooraf verwachten van hun coschap heelkunde. De spreekster Begüm Pekbay voegde er nog een vierde K aan toe: klemmen vasthouden. Gelukkig waren de uitkomsten van de enquête dat hun negatieve vooroordelen na hun coschap ten positieve zijn bijgesteld en dat maar liefst de helft chirurg wil worden. Maar het is verontrustend dat ze starten met dit beangstigende idee over het coschap.