Shakib Sana

Gisteren verscheen het rouwbericht van de WHO over Dima. Een 29-jarige lokale zorgmedewerker van de WHO-staff in Gaza is met vijftig andere mensen in een huis gedood. Dit bericht brengt mij in gedachten naar afgelopen februari. Wij waren toen met een team van zorgverleners uit Nederland in Turkije om na de verwoestende aardbeving medische hulp te verlenen.

‘Als mensen vragen om mijn mening over de berichten over de doden vanaf zeven oktober, word ik ongemakkelijk. Wie vraagt het? Waarom? Wat is het doel? Komt er straks een discussie? Moet ik dan een kant kiezen?’

Na de aardbeving in Turkije en Syrië was op werk, schoolplein en in persoonlijke gesprekken het leed van mensen het gesprek van de dag. De beelden uit de rampgebieden, mensen onder het puin en dode kinderen bereikten onze huiskamers en we waren in gesprek met elkaar. Voorbij alle kleur, geloof en politieke overtuiging. De natuurkracht was te groot en buiten onze invloed en dat bracht ons bij elkaar.

‘In one single night I saw seven of my cancer patients dying. Painful death. Not from bombs but there are no painkillers. I could not take away their pain and fear.’ Vandaag heb ik met een chirurg uit Gaza, dokter Sobhie Skeek, gesproken.

Tijdens deze steeds langere en donkere avonden en nachten ben ik in gedachten bij collega-medici die dag en nacht de ‘scherven’ aan het opruimen zijn. Eerst in Israël en nu in het donker een veelvoud in Gaza. Om te helen. Om te verlichten. Om te helpen rouwen. Maar altijd trachten om een sprankje hoop te geven aan mensen wanneer de menselijkheid even in het donker ondergedompeld is.