Miquel Ekkelenkamp

Volgens Joris Luyendijk ben ik een zeven-vinkjes-persoon: (cis)man, wit en hetero, die zowel vwo als universiteit heeft doorlopen, met een of meer hoogopgeleide/welgestelde en in Nederland geboren ouder(s). Dat maakt mij dus superbevoorrecht.

Enkele jaren geleden bezocht ik voor een EU-onderzoeksproject laboratoria en ziekenhuizen in verschillende Oost-Europese landen, om na te gaan welke daarvan geïnteresseerd en geschikt zouden zijn om te participeren in studies. De kwaliteit van de laboratoria liep nogal uiteen: van een complex waar ze binnen een paar uur ebola konden diagnosticeren tot een lab dat letterlijk bestond uit een wastafel en een stoel met een rokende medewerker.

In 2011 zag ik op een microbiologiecongres een robot die bacteriekolonies kon oppikken om ze te testen op resistentie. Dat is secuur werk dat analisten niet per se heel leuk vinden, dus net als veel van mijn collega’s was ik uitermate geïnteresseerd. Volgens de vertegenwoordiger die ernaast stond zouden we het een jaar later al kunnen bestellen. Dat jaar ging voorbij, en nog een, en nog veel meer, maar van die robot geen spoor.

‘The whole experience of being hit by a bullet is very interesting and I think it is worth describing in detail’, schreef George Orwell in zijn autobiografische Homage to Catalonia. Dat geldt voor meer dingen. Bijvoorbeeld voor zoiets: je staat ’s ochtends te douchen als plots je rug knikt en je hard tegen de vloer slaat. Vervolgens probeert iets demonisch je wervelkolom uit elkaar te schroeven. Elke beweging maakt het erger en overeind komen is onmogelijk. Je wordt benauwd en het besef dringt door dat ademhalen – hoewel onaangenaam – toch noodzakelijk is.

Zeventig jaar geleden bestudeerde psycholoog Leon Festinger de sekte van de Seekers, die meenden dat op 21 december 1954 een ufo hen zou komen ophalen en dat vervolgens een zondvloed de aarde zou verzwelgen. Geen van beide dingen gebeurde en Festinger beschreef de reactie van de groepsleden.