Miquel Ekkelenkamp

Medici lijden nogal aan de neiging om ontdekkingen naar elkaar te ­vernoemen. Ziektes, syndromen, ziekteverwekkers, anatomische structuren, testen en behandelingen: we geven ze graag de naam van een illustere collega, en die illustere collega kunnen we ook zelf zijn. Het heeft onze medische leerboeken gemaakt tot een ‘wie is wie’ van witte mannen uit de afgelopen drie eeuwen. Korsakov, Sweet, Pott, Kahler, De Quervain, Tietze, Turner, Coombs, Gordon, Lasègue, Heerfordt, Albrecht... de lijst is schier eindeloos.

Volgens schrijver David Mitchell (Cloud Atlas) bestaan er twee soorten schrijvers: schrijvers die aan pilates doen en schrijvers met rugklachten. Voor die tweede groep was ik zelf exemplarisch: vanaf mijn 15de kamp ik met recidiverende lagerugpijn en een jaar lang schrijven aan een historische roman liep uit op een hernia.

Pak ’m beet tienduizend jaar geleden besloten de eerste jager-verzamelaars landbouw te gaan bedrijven. Dat bleek een bijzonder slecht idee: voedingspatronen werden eenzijdiger, de nabijheid van vee faciliteerde de oversprong van dierlijke pathogenen, en doordat we dicht op elkaar leefden konden die ziekte­kiemen zich handhaven, hoppend van de ene naar de andere persoon.

De toekomst van gentherapie bestaat uit zogenaamde minicircles. Een minicircle is een circulair stuk DNA dat lijkt op de plasmiden van bacteriën, maar kleiner is, waardoor het de cel inkomt, gehumaniseerd of ten minste “verdierlijkt” is, zodat het geen immuunrespons opwekt, en zichzelf niet kan vermenigvuldigen, wat het veiliger maakt.

Op 30 mei krijgen we een nieuwe Eerste Kamer met verse senatoren, van wie een flink aantal met zelfverklaard boerenverstand, die onze problemen eens écht zullen aanpakken. In elke fractie zal iemand zich natuurlijk storten op de problematiek rondom ammoniak en stikstofoxide, maar een aantal senatoren kan zich beter gaan bekwamen in een écht groot thema van onze tijd: genetische modificatie.

Onlangs bedacht de NZa dat psychiaters verplicht gegevens over hun patiënten met de zorgautoriteit moeten delen. Sterker nog: ze moeten extra gegevens gaan verzamelen voor de NZa, op straffe van een dwangsom.

Enige jaren geleden was er in Zwolle een gesjeesde geneeskundestudent (dus zonder artsenbul) werkzaam als aios cardiologie. In de nasleep daarvan werden plots al onze BIG-registraties gecontroleerd.

Mijn perifere coschap chirurgie liep ik ooit in een klein ziekenhuis dat bekendstond vanwege de leuke diensten op de Spoedeisende Hulp, maar berucht was door een chirurg die daar rondliep.

Af en toe word ik benaderd door een collega die een probleem ziet in de geneeskunde, en me voorstelt daar een column over te schrijven. Dat is aandoenlijk, want het tekent de misconceptie dat wat ik schrijf dingen doet veranderen in de echte wereld.

Mijn laatste roman, Monstrum, speelt zich af in de wereld van de paleogenetica. Het bekijken van online­presentaties over dit vakgebied werd een lichte verslaving toen ik een tijd lang aan bed gekluisterd was.