Michelle van Tongerloo

Het is nu al het beste gesprek van mijn nog zo prille werkdag. Iemand van de Raad voor de Kinderbescherming belt mij op mijn privénummer om te overleggen over een gezin waar ik de huisarts van ben. Maar ze wil niet spreken met mij, maar met onze praktijkondersteuner ggz.

De spoedlijn gaat. Een anonieme tip: er is een verwarde man – wij zouden de huisarts zijn. Van zijn dossier word ik niet veel wijzer. Zijn vorige huisarts beschrijft hem als zorgmijder. Maar verder staat er niet veel in – bij ons is hij nooit geweest.

Een hoogbejaarde dame stapt gammel mijn spreekkamer in. Ze spreekt geen Nederlands, haar kleinkinderen doen het woord. Ze voelt zich niet goed, zeggen ze tegen mij, maar ze heeft al jaren geen arts bezocht en krijgt haar medicatie via via aangeleverd uit Spanje. Ik geloof het verhaal niet.

Donderdagavond zie ik een Poolse man op mijn spreekuur voor Oost-Europese arbeidsmigranten. Hij had vijf dagen geleden een ongeluk gehad op zijn werk waarbij er een ernstige brandwond is ontstaan.

‘Bel jij maar’, zeg ik tegen de coassistent, als we een patiënt met het vermoeden op een hypertensieve crisis naar de Eerste hulp willen verwijzen. De patiënt ziet er niet goed uit, heeft barstende hoofdpijn, ziet plots slecht en heeft een torenhoge bloeddruk.