Mark van Houdenhoven is CEO van de Maartenskliniek en bijzonder hoogleraar Economische bedrijfsvoering in de gezondheidszorg aan de Faculteit der Managementwetenschappen van de Radboud Universiteit.
Ieder jaar verschijnt van KPMG ‘Wie doet het met wie’. Het rapport – dit jaar: ‘Krapte vraagt creativiteit’ – leest als een brief aan het toekomstige kabinet. Meestal is zo’n rapport het uithangbord om straks geconsulteerd te worden. En inderdaad, er staan zinnige dingen in.
Telkens wanneer wij als raad van bestuur met ons management in een tweedaagse bijeenkomen, nodigen we een patiënt uit voor een gesprek. Luisteren naar de ervaringen, zodat wij daarvan kunnen leren. Bijzondere gesprekken zijn dat. Onlangs vroegen we voor het eerst een jongere vrouw erbij. Met haar ouders en de betrokken kinderrevalidatiearts om met ons in gesprek te gaan.
De coronacrisis heeft ons zorgstelsel ernstig verstoord. Bijna anderhalf jaar lang zijn de samenleving en de economie ontregeld. Levens zijn geteisterd, kinderen verward, ons opleidingssysteem is van slag. Elke coronabeslissing werkt door.
Over 29 jaar, in 2050, ben ik 81. Bij leven en welzijn, zou mijn opa zaliger zeggen. Als alles goed gaat, ben ik dan niet alleen, schrijven het CBS en het NIDI (Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut).
Afgelopen jaar is overal de reguliere zorg afgeschaald. Ook in ons ziekenhuis. Afschalen is lelijk bestuurlijk jargon. Het betekent dat zorg wordt afgezegd of vooruitgeschoven. Zorg die mensen hard nodig hebben: een operatie, een onderzoek, de start van een behandeling.
Tien medewerkers ziek thuis met covid. En opeens ligt bijna het hele ziekenhuis plat. De pandemie legt alle ongelijkheid in de wereld genadeloos bloot. En daarnaast is het steeds duidelijker dat echt iedereen in de zorg even belangrijk is.
Elke avond moeten lezen hoeveel mensen er zijn opgenomen in ziekenhuizen en op de intensive care. Plus het aantal positief geteste mensen, die dag. Dat is de kille barometer van onze samenleving. Al maandenlang, zolang de coronapandemie aanhoudt.
Toen de thuiszorg mijn vrouw belde, om door te geven dat haar vader was overleden, hoorde ze slikken aan de andere kant van de lijn. Ze hadden maandenlang mijn schoonvader verzorgd. Iedere dag zijn rug insmeren en hem verzorgen. Maar het was meer dan dat.
Van wie leer je leiderschap? Die vraag is niet te beantwoorden. Het hangt af van de fase in je leven, van de omstandigheden, van je opleiding en je leermeesters. Daarover zijn bibliotheken volgeschreven.
Indien er wordt gekozen voor een centrale aanpak, dient duidelijk te zijn hoe de voorraden worden verdeeld over alle zorgorganisaties en wat de verdelingsformule is bij een tweede uitbraak.
