Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Ik ben net klaar met een niet-alledaagse operatie. We hebben de milt en een nier verwijderd bij een jongeman na een groot auto-ongeluk. Ondanks een reanimatiesetting direct na het ongeval leeft hij nog en krijgen we hem enigszins stabiel op de intensive care. Zijn ouders zitten op me te wachten.
Opvallend is dat keuzes vaak worden bepaald door de mensen met wie je samenwerkt, in ieder geval bij mij. Ik had een ontzettend leuke psychiater van de gesloten afdeling. Kortom, ik werd voorzichtig enthousiast. Maar toen kwam mijn tussenbeoordeling met de opleider.
Onze fellow is het stereotype traumachirurg: twee rechterhanden, rugbyspeler, standaard een grote grijns en dol op alles wat vrouwelijk is. En wetenschappelijk onderzoek? Waar is dat goed voor? Kunnen toch geen schroeven in, zo’n paper?
Er gaat een groot probleem op ons afkomen als chirurgen in Nederland. Dat probleem zijn de jonge klaren. Als we een beetje pech hebben, is er straks een chirurgenoverschot van minimaal 150 mensen. Jong, ambitieus, acht ton aan maatschappelijke investering per persoon verder, maar wel werkloos.
Oude mannen zijn in het nieuws. Kijk maar naar de verkiezingen in de Verenigde Staten. Ik zal best wat mensen beledigen, maar 70+ lijkt op het eerste gezicht wat oud voor een van de belangrijkste banen ter wereld. Anderzijds hoeft oud helemaal niet slecht te zijn. Zeker niet in combinatie met wijsheid. Chirurgie is een ervaringsvak zegt een van de oude wijze mannen over wie ik het ga hebben.
