Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Sta me toe een beetje te filosoferen. Dat doe ik graag zwart-wit, ik blijf traumachirurg. We blijven aan het werk. Opereren coronapatiënten en hebben pech: we pakken een vervelende variant, komen op de ic en helaas, we komen te overlijden. Kans is klein, maar zwart-wit had ik beloofd.
We hebben drie mensen behandeld met steekwonden in twee dagen tijd. Is dat nou zo gek, vraagt u? Je bent toch traumachirurg? Ja, dat is gek. Het leeuwendeel van ons werk in Utrecht is stomp trauma.
18 maart 2019. Het is maandagochtend rond een uur of 11. Ik heb net visite gelopen op de intensive en medium care. Collega M. trekt me uit mijn kamer: ‘Nu meekomen Marijn. Schietpartij in Utrecht Centrum. Eerste patiënt is al beneden.’
Vrijdag is de afscheidsborrel van onze divisiebaas. Dat is niet zomaar een ‘baas’, de man was generaal. Hij heeft leiding gegeven op plekken die wij als academisch specialist alleen op televisie hebben gezien. En waar we als gemeenschap nog steeds van huiveren.
We opereren regelmatig zeer complexe fracturen maar onze intraoperatieve beeldvorming is een tikkeltje ouderwets. Het voelt als Champions League-voetbal kijken op een zwart-wittelevisie.
