Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Onlangs is bij ons in het UMCU de vijfde hoogleraar benoemd in de oncologische chirurgie. De vijfde, u leest het goed. Op grofweg 50 vierkante meter. Ik vind deze benoeming volkomen terecht en meer dan verdiend. Echter…
Onze fellow Kim Benders is een bijzonder mens. Als je eerst orthopedisch chirurg wordt en daarna besluit het roer om te gooien om met die gekke traumachirurgen mee te doen, ben je in ieder geval niet bang.
Als academisch traumachirurg kan ik niet zonder psychiater. En dat is niet alleen omdat ik er met een getrouwd ben. Ik zal u uitleggen waarom nog meer.
Ik kom nietsvermoedend om 7 uur ’s ochtends het ziekenhuis binnen en mijn afdelingshoofd zegt: ‘Jij gaat vandaag een robot-Whipple (pancreasresectie) doen.’ ‘Wat?’ Vraag ik enigszins verbaasd. ‘Je hoort me goed, een robot-Whipple. Jij bent toch chirurg? Een operatie is een operatie.’
De barbier kijkt me aan met een grote grijns. ‘Jij ziet er echt niet uit als een chirurg man!’ Dit gesprek kan een hoop kanten op gaan nu. ‘Ik heb heel veel chirurgen gezien en dat waren allemaal nette mannen met grijs haar.'
