Marijn Houwert

Het is iedere dienst raak. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Soms zelfs wel twee keer. Een standaardvraag bij de overdracht is dan ook: ‘Is Val van trap al geweest?’ Bij een ‘Ja’, meteen gevolgd door: ‘Hoe vaak?’ Bij twee keer Val van trap heb je goede hoop op een rustige nacht. Bij een ‘Nee’ weet je vrij zeker dat je tussen 03.00 en 06.00 uur op de traumakamer staat om de volgende klant op te vangen die verloren heeft van zijn of haar trappencomplex.

Laatst waren we op vakantie in een resort in Portugal. Zon, zee, zwembad en pannenkoeken met chocopasta als ontbijt. Er gaat weinig boven deze combinatie voor kleine meisjes en daarmee dus ook voor ietwat vermoeide ouders.

Met plezier ben ik al enkele jaren reviewer voor een toonaangevend Europees traumatijdschrift. Zo ongeveer tweemaal per maand beoordeel ik een artikel en nu krijg ik een artikel onder ogen van een groep uit China. Ook daar zijn ze gebroken ribben aan het opereren en het doel van deze beschrijvende serie is aan ons laten zien dat je patiënten zelfs onder lokale verdoving kunt opereren.

Even terug naar het jaar 2000. Het was net na de eindexamens en het leven was een groot feest. Letterlijk. ‘Heeej Marijn! Wakker worden! Er is een brief van de Universiteit Utrecht!’ Mijn vader, normaal gesproken vrij rustig aangelegd, stond zwaaiend met de brief in mijn slaapkamer. Met een bonkende kop, niet van de spanning voor de brief overigens, maakte ik de enveloppe open en vernam dat ik een lotnummer onder de 100 had voor de geneeskundeopleiding. ‘Je bent ingeloot!’, riep mijn vader aanzienlijk enthousiaster dan ik op dat moment.

Even waren we de held als zorgverlener. Met name de verpleegkundigen, op de corona-afdelingen en op de ic. Stiekem voelde dat wel fijn, wat extra waardering voor de zorg. Maar uiteindelijk moeten we het niet willen. Het is namelijk geen duurzaam concept, dat heldendom. Sterker nog: het is vaak doodeng en levensgevaarlijk.