Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Het kabinet is gevallen en daarmee ‘onze’ ministers van zorg. Minister De Jonge en minister Van Ark waren toch een soort collega’s in de zorg. Helaas waren ze geen collega-zorgverleners. Daar wringt de schoen.
Bericht in mijn mailbox: ‘Hi all, zullen we een meeting plannen om even te brainstormen over het onderzoek? Zal wel in de avonduren gaan gebeuren.’ Afzender: een gerenommeerd traumachirurg. Antwoord mijnerzijds: ‘Schitterende meeting. Ik ben echter fervent tegenstander van vergaderen in de avonduren. Dan zie ik mijn vrouw en kinderen, kijk ik voetbal, lees een boek of praat bij met vrienden (je weet wel, die mensen die niet in een ziekenhuis werken).
Zomer 2004 in een oud studentenhuis in Utrecht. Kees komt als jongste in een huis van twaalf jongens wonen waar ik op dat moment de oudste ben. Wat direct opvalt: deze jongen kan lekker ouwehoeren, of ‘goed communiceren’, in dokterstaal. En hij vindt mensen leuk. Kleine hiccup in zijn plannen is dat hij is uitgeloot voor de geneeskundestudie. Namelijk geen acht gemiddeld. Not even close.
Het is zomer en lang geleden. Een klein jongetje loopt voorovergebogen buiten het ziekenhuis met zijn moeder aan de hand. Hij heeft een rood T-shirtje aan. De oude chirurg kijkt door het raam. ‘Wie van jullie heeft dat jongetje gezien?’ ‘Ik’, antwoordt een collega.
Het is coronatijd, dus je hoopt dat mensen zich aan de regels houden en gewoon thuisblijven. Je hoopt, want je weet dat het zo moeilijk is. Zeker als je puber bent en iedere vorm van gezag er eigenlijk één teveel is. Dat zie je in de YouTube- en Insta-filmpjes van de huidige generatie idolen: influencers en drillrappers. Ik herken de affiniteit met rapmuziek.
