Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Ik kom nietsvermoedend om 7 uur ’s ochtends het ziekenhuis binnen en mijn afdelingshoofd zegt: ‘Jij gaat vandaag een robot-Whipple (pancreasresectie) doen.’ ‘Wat?’ Vraag ik enigszins verbaasd. ‘Je hoort me goed, een robot-Whipple. Jij bent toch chirurg? Een operatie is een operatie.’
De barbier kijkt me aan met een grote grijns. ‘Jij ziet er echt niet uit als een chirurg man!’ Dit gesprek kan een hoop kanten op gaan nu. ‘Ik heb heel veel chirurgen gezien en dat waren allemaal nette mannen met grijs haar.'
Mevrouw de voorzitter heeft drie kinderen, een hond en een werkende man. Vooral dat laatste lijkt me lastig. Daarnaast is ze chirurg in het grootste perifere ziekenhuis van Nederland. En daar opereert ze geen ingegroeide teennagels zullen we maar zeggen. En altijd vrolijk. Heeft dat mens geen slaap nodig? dacht ik in het begin.
Zoon van collega C. loopt een dagje met ons mee. Net eindexamen gedaan, helaas met het Nederlands rugbyteam zijn kruisband gescheurd, dus staan het beoogde tussenjaar inclusief rugbycarrière opeens op een laag pitje. Tijd om serieus na te denken over zijn toekomst en chirurg worden lijkt hem wel wat.
Ik ben traumachirurg in een academisch ziekenhuis. Ik ben een dokter met generalistische inslag, schrijf af en toe een artikel en vind opereren best leuk. In feite heb ik een fantastische baan. Toch erger ik me regelmatig wezenloos. Aan ons als medisch specialisten en ook aan mezelf. Hoe dat komt? Laat me u meenemen in de wondere wereld van een (academisch) traumachirurg.
