Marijn Houwert

‘De eerste keer dat ik hem zag, zag ik hem eigenlijk niet. Ik liep hem zo voorbij. Hij heeft geen fancy pakken aan, geen opvallende schoenen en geen grote mond. Hij loopt een beetje krom. Als hij stilstaat is de sigaret nooit ver weg. Hij weet meer van filosofie dan ik van voetbal. En er is niemand die zo langzaam kan fietsen en toch recht overeind blijft. Daarbij zegt hij geen woord te veel.’

Vakantie is een periode van bezinning. In mijn geval op het strand en met mijn gezin. Ook tijd voor reflectie en tijd om vooruit te kijken. De conclusie? Ik heb een nieuwe profielfoto nodig. Een uitgeruste foto van vakantie zonder pak en das. En ik heb mezelf eigenlijk wel genoeg horen zeggen op deze plek in de afgelopen drie jaar.

Donderdagmiddag half 4. We hebben een gesprek met een jonge collega die nog niet in opleiding is. Ze heeft een dik halfjaar bij ons gewerkt en het merendeel van de staf is enthousiast. Kortom: we willen haar graag aanmoedigen om te solliciteren voor een opleidingsplaats komende ronde.

Het is iedere dienst raak. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Soms zelfs wel twee keer. Een standaardvraag bij de overdracht is dan ook: ‘Is Val van trap al geweest?’ Bij een ‘Ja’, meteen gevolgd door: ‘Hoe vaak?’ Bij twee keer Val van trap heb je goede hoop op een rustige nacht. Bij een ‘Nee’ weet je vrij zeker dat je tussen 03.00 en 06.00 uur op de traumakamer staat om de volgende klant op te vangen die verloren heeft van zijn of haar trappencomplex.

Laatst waren we op vakantie in een resort in Portugal. Zon, zee, zwembad en pannenkoeken met chocopasta als ontbijt. Er gaat weinig boven deze combinatie voor kleine meisjes en daarmee dus ook voor ietwat vermoeide ouders.