Marcel Levi

Bij zijn eerste toespraak voor de deur van 10 Downing Street als nieuwe premier van het Verenigd Koninkrijk noemde Boris Johnson een van zijn belangrijkste voornemens een afspraak bij de huisarts binnen drie weken mogelijk te maken. Inderdaad is het in Engeland vrijwel onmogelijk om binnen een maand terecht te kunnen bij de huisarts voor een urgente klacht. Veel Engelsen gaan daarom voor acute kwalen direct naar de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis of maar helemaal niet naar de dokter.

Dat kankerpatiënten en oncologen veelbelovende middelen snel beschikbaar willen hebben, is begrijpelijk. Maar wat heb je eraan als blijkt dat veel van die middelen de belofte helemaal niet nakomen (en soms wel onverwacht nare bijwerkingen geven)?

In een interessante studie, deze maand gepubliceerd in JAMA Internal Medicine, werden tachtig arts-assistenten uit Pennsylvania tijdens dag- en nachtdiensten geschaduwd en werden de gegevens op een gestandaardiseerde manier geanalyseerd.

Engelse geneeskundestudenten zijn niet heel anders dan Nederlandse. Ze zijn in het algemeen gemotiveerd, slim, breed geïnteresseerd, en hebben belangstelling voor zaken als communicatie, samenwerking en organisatie. Het Engelse medisch curriculum is daarentegen extreem verschillend van de Nederlandse curricula.

Ondanks alle koortsachtige overleggen en soms zelfs tamelijk paniekerige missives vanuit het Department of Health is de stemming in de ziekenhuizen tamelijk relaxed. Door veel grote aanslagen in het verleden is er in Engeland een sterk ontwikkeld systeem van rampenplannen en een structuur om te reageren op ernstige incidenten en een no-deal-brexit wordt helemaal volgens die lijnen voorbereid.