Marcel Levi

Gelukkig is de farmaceutische industrie vrijwel volledig gestopt met het volproppen van onze brievenbussen met de meest onnozele reclamefolders, die steevast ongelezen de oudpapierbak ingingen.

Afgelopen weken ontving ik verontwaardigde e-mails van mij onbekende Britse collega’s die zich beklaagden over het gedrag van jonge dokters uit onze ziekenhuizen in Londen. Die waren bij het voltooien van hun specialisatie een borrel gaan drinken in de lokale pub en hadden vrolijke foto’s op Twitter geplaatst zonder de vereiste sociale afstand in acht te nemen.

In veel landen raakt het coronavirus niet-blanke patiënten veel harder dan de witte bevolking. Uit Engelse cijfers blijkt dat ruim 25 procent van de intensivecarepatiënten en 30 procent van de sterfgevallen een niet-blanke achtergrond heeft terwijl het aandeel van deze groep in de totale bevolking circa 15 procent bedraagt.

Er is geen artikel of onderzoeksprotocol dat niet begint met het aanprijzen van het belang van de ziekte die wordt onderzocht. De ernst en impact van de aandoening – en dus die van de onderhavige tekst – wordt met alle mogelijke krachttermen driedubbel onderstreept. De betreffende aandoening is dus altijd de grootste plaag van de mensheid, verantwoordelijk voor de meerderheid van humaan lijden en natuurlijk sterfte.

Het blijft merkwaardig dat we een pandemie nodig hadden om te beseffen dat veel van ons ritueel polikliniekbezoek onnodig is en nauwelijks iets toevoegt aan de gezondheid van onze patiënten. Nederland telt jaarlijks 20 miljoen polikliniekbezoeken en er wordt nauwelijks geëvalueerd of dat nou wel echt allemaal nodig is.