Marcel Levi is internist en sinds 1 januari 2017 CEO van het University College London Hospitals (UCLH). Daarvoor was hij bestuursvoorzitter van het AMC.
In een interessante studie, deze maand gepubliceerd in JAMA Internal Medicine, werden tachtig arts-assistenten uit Pennsylvania tijdens dag- en nachtdiensten geschaduwd en werden de gegevens op een gestandaardiseerde manier geanalyseerd.
Engelse geneeskundestudenten zijn niet heel anders dan Nederlandse. Ze zijn in het algemeen gemotiveerd, slim, breed geïnteresseerd, en hebben belangstelling voor zaken als communicatie, samenwerking en organisatie. Het Engelse medisch curriculum is daarentegen extreem verschillend van de Nederlandse curricula.
Ondanks alle koortsachtige overleggen en soms zelfs tamelijk paniekerige missives vanuit het Department of Health is de stemming in de ziekenhuizen tamelijk relaxed. Door veel grote aanslagen in het verleden is er in Engeland een sterk ontwikkeld systeem van rampenplannen en een structuur om te reageren op ernstige incidenten en een no-deal-brexit wordt helemaal volgens die lijnen voorbereid.
Bij mijn 84-jarige patiënte met chronische longziekte is net alvleesklierkanker gediagnosticeerd. Als we de optie van wel of niet opereren bespreken, vraagt ze me wanhopig: ‘Dokter, wat zou u nou doen in mijn plaats?’ Het is een vaak gehoorde vraag in de spreekkamer als een patiënt zich voor een moeilijke medische beslissing geplaatst ziet.
Medezeggenschap bestaat in Engeland niet. Er is geen ondernemingsraad, geen patiëntenraad en geen studentenraad en ook niet iets wat erop lijkt. Er is zelfs geen goede vertaling voor te vinden. Dus geen adviesrecht van een afvaardiging van de medewerkers bij belangrijke beslissingen, of instemmingsrecht bij arbeidsvoorwaarden, roosters of sociaal beleid.
