Marcel Levi

Een veelgehoorde klacht van patiënten die deelnemen aan wetenschappelijk onderzoek is dat zij achteraf bijna nooit te horen krijgen wat de uiteindelijke uitkomst van de trial was.

In Engelse ziekenhuizen heb je twee soorten dokters: consultants (medisch specialisten) en junior doctors. De laatsen zijn vergelijkbaar met arts-assistenten in Nederland maar er zijn ook significante verschillen. Zowel de opleiding tot arts als de specialistenopleiding duurt langer dan in Nederland.

Met 30 miljoen publicaties en een dagelijkse aanwas van drieduizend artikelen in PubMed is niets meer onmogelijk. Er is altijd wel een artikeltje dat een verband tussen elke willekeurige A en willekeurige B beschrijft. Er is geen enkele filter op toeval en er is meer speculatie dan wetenschap, vooral waar het zeldzame aandoeningen betreft.

Bij zijn eerste toespraak voor de deur van 10 Downing Street als nieuwe premier van het Verenigd Koninkrijk noemde Boris Johnson een van zijn belangrijkste voornemens een afspraak bij de huisarts binnen drie weken mogelijk te maken. Inderdaad is het in Engeland vrijwel onmogelijk om binnen een maand terecht te kunnen bij de huisarts voor een urgente klacht. Veel Engelsen gaan daarom voor acute kwalen direct naar de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis of maar helemaal niet naar de dokter.

Dat kankerpatiënten en oncologen veelbelovende middelen snel beschikbaar willen hebben, is begrijpelijk. Maar wat heb je eraan als blijkt dat veel van die middelen de belofte helemaal niet nakomen (en soms wel onverwacht nare bijwerkingen geven)?