Marcel Levi is internist, voorzitter van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) en hoogleraar geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam.
Trots vertelde een collega mij dat er in zijn ziekenhuis nu ook ‘eentje met een hoofddoekje’ als assistent in opleiding tot specialist was aangenomen, wellicht om de onmetelijke vooruitstrevendheid en ruimdenkendheid van zijn opleidingsteam te onderstrepen. Als je dan toch zo modern bent, moet je misschien ook nog even leren met wat meer respect over je assistenten te spreken.
Waar komt toch het idee vandaan dat zodra een patiënt een voet over de drempel van het ziekenhuis heeft gezet we een realtime en overcompleet beeld moeten hebben van alle componenten die er in zijn bloed te vinden zijn?
Buiten de medische wereld bestaat een wijdverspreid geloof dat artsen zich met elkaar in potjeslatijn verstaan. Potjeslatijn is een soort verbasterd Latijn (of Grieks), verzonnen in de 16de eeuw door artsen. Het sierde niet alleen de porseleinen potten die de arts op de plank had staan maar was ook elders in het medisch taalgebruik overal terug te vinden.
Gelukkig krijgen dokters steeds beter door dat ze belangrijke (en ook minder belangrijke) medische beslissingen het beste in samenspraak met de patiënt kunnen nemen. Zo ingewikkeld lijkt het niet: de arts neemt de rol van adviseur en biedt de patiënt ruimte om zelf zo goed mogelijk geïnformeerd de beste beslissing te nemen.
Wee de patiënt zonder diagnose! Hij heeft geen toegang tot oncologen, endocrinologen, neuro-ophtalmologen, vestibulogen of andere superspecialisten, want het classificerende toegangslabel ontbreekt. Er is geen zorgpad dat hij kan volgen en geen richtlijn die hem de juiste weg kan wijzen.
