Marcel Levi is internist, voorzitter van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) en hoogleraar geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam.
‘Weet je zeker dat er geen sprake is van cardiale ischemie en zou deze patiënt toch niet beter af zou zijn op de CCU?’, vroeg ik de arts-assistent die me had gebeld tijdens de weekenddienst over een patiënt op de Spoedeisende Hulp. De assistent antwoordde dat de cardioloog ook nog even had gekeken en dacht van niet. Het zat me toch niet helemaal lekker.
Na een kleine 35 jaar als praktiserende dokter en vele tienduizenden patiëntencontacten dacht ik zo ongeveer wel te weten wat de beste manier was om met patiënten te communiceren, hun vertrouwen te geven en met empathie en vriendelijkheid te benaderen.
Met rondrazende pandemieën, forse kindersterfte, snel toenemende hart- en vaatziekten in zich ontwikkelende landen en overal in de wereld gezondheidsdreigingen door klimaatverandering en milieubederf zou je denken dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) genoeg te doen heeft.
In Nederlandse ziekenhuispoli’s worden heel veel second opinions gegeven. Naar schatting bestaat 5 procent van alle consulten bij nieuwe patiënten uit een tweede mening en in umc’s kan dat zelfs oplopen tot meer dan 10 procent van alle nieuwe patiënten.
Hoera, het is weer de tijd van asperges, nieuwe haring en natuurlijk de jaarrekeningen van ziekenhuizen. Inderdaad is dit jaar ‘hoera’ wel op zijn plaats. Want ondanks depressieve doemdenkerij, huilbuien, en onophoudelijke onheilspellende winstwaarschuwingen van serieus kijkende ziekenhuisbestuurders zijn die resultaten opperbest.
