Jim Faas

Het staat er, zwart op wit. Nog net niet met een uitroepteken. De Algemene Rekenkamer trekt in haar jaarlijkse verantwoordingsonderzoek naar het ministerie van SZW een snoeiharde conclusie. De WIA is helemaal vastgelopen. Het oordeel over alle genomen maatregelen: te weinig, te laat, niet effectief genoeg. Wat nu?

Een breed gedeelde primeur: 28-jarige verpleegkundige dwingt schadevergoeding af vanwege een coronabesmetting. Haar werkgever zal moeten instaan voor de financiële gevolgen. Ze moest zonder bescherming werken en is inmiddels drie jaar uit de roulatie. Een claim die in de honderdduizenden euro’s kan lopen, is in voorbereiding. Dat kan nog wat worden.

Onlangs berichtte het UWV dat er 1900 longcovid-WIA-beoordelingen zijn verricht per eind 2022. Drie op de vijf keer is het – meestal voorlopige – resultaat: volledige arbeidsongeschiktheid. Terechte vraag is of dit een goed beeld geeft van de omvang van de arbeidsongeschikte longcovidpopulatie? Het antwoord is nee.

Hoe rechtvaardig is de WIA eigenlijk? Dat vraagt verzekeringsarts Wouter de Ruijter zich af in Medisch Contact 50: ‘De ene uitkering is de andere niet’. Hij legt het uit aan de hand van twee covidcasussen.

Met de WIA-beoordeling voor 60-plussers die minister Van Gennip per brief heeft verordonneerd, is van alles mis. De maatregel moet een deuk slaan in de achterstanden die het UWV heeft bij het afhandelen van WIA-aanvragen en is met zeer gemengde gevoelens ontvangen: ‘de oude WAO-afvloeiingsregeling is terug!’