Jeanne-Marie Hament

Als ik naar mijn kinderen kijk zie dat de tijd zich op hen begint te wreken. Ze hebben dan misschien hun cijfers netjes op peil kunnen houden, sociaal gezien hebben ze ingeleverd. Een half jaar op een tienerleven is heel veel tijd. De school is als een kloppend hart voor tieners.

Veel vrouwen proberen op fanatieke wijze YouTube-kanalen vol te vloggen met gezondheidsadviezen. Ze zijn gemakkelijk te herkennen: ze hebben meestal een blanke huidskleur, slank postuur, weinig rimpels op plekken waar ze te verhelpen zijn, een uitbundige haardos met opvallende verlenging en een wat kritische, vinnige gelaatsuitdrukking. Alsof ze onrecht is aangedaan.

Ik was een kleine muppet van drie toen ik ziek werd. Het geheugen op die leeftijd werkt anders, in ieder geval een stuk milder. Dat ik mijn bewustzijn verloor, droeg daaraan bij. Ietsje later stopte mijn ademhaling ook. Dat moet ergens geweest zijn halverwege de wilde race met de oude Mercedes van mijn vader, die als de vader uit de Erlkonig, door de rode stoplichten heen jakkerde om op tijd bij het ziekenhuis aan te komen. Ik werd uit de armen van mijn moeder overgenomen door een medisch professional en verdween achter twee klapdeuren van de spoedeisende hulp.

Lieve ome Chris. Je was mijn lievelingsoom. Die liefde was wederzijds, dat kon ik voelen. Jij en ik, wij hebben allebei die kunstzinnige klik. Dat herkende jij in een omgeving waar kunst iets frivools was. Je had een dochter van dezelfde leeftijd, maar daar had je tot je grote verdriet geen contact meer mee.

Ik reed op de A2 naar het zuiden. Door een bocht van de snelweg boog de metalen colonne auto’s af waardoor ik de felle zon recht op mijn voorruit kreeg. De kleuren sloegen weg en mijn uitzicht veranderde in een monochroom sepia beeld.