Jan Keppel Hesselink is arts, farmacoloog en medisch bioloog. Hij adviseert op het gebied van research en ontwikkeling van geneesmiddelen.
Om als dokter in deze tijd bij te blijven moet je toch regelmatig je oude denkkaders reviseren. Voordat je het weet vragen ze onder welke steen jij gelegen hebt, als op een verjaardagsfeestje de vliegenzwamsnoepjes worden doorgegeven en jij daarover met ontzetting roept ‘maar die zijn toch giftig?’
Ik heb al twee keer geschreven over mijn huisarts die het veld moet verlaten omdat ze het niet kan bolwerken als huisarts die een praktijk runt. Een beklemde engel noemde ik haar. En in veel recente blogs op Medisch Contact lezen we over de problemen in de gezondheidszorg.
Een patiënt schrijft me het volgende: ‘Bij mij is vastgesteld dat ik een aantal tekorten heb aan vitamines en mineralen. Dit is vastgesteld door een EMB-test vanuit een diëtiste. Huisarts had me daar naartoe gestuurd. De voornaamste is B12, waar ik nu ook supplementen van slik.’
Ik heb op Bali leren schudden. Aangeduid als shaking. In een leefgemeenschap – ashram – van een hindoeïstische Qigong-leraar, Ratu Bagus. Driemaal daags anderhalf uur shaken voor de maaltijd, om precies te zijn. En voor elke schudsessie een plastic injectiespuit vol met zwarte thee, getrokken van sterk tabaksbladeren. In elk neusgat spuiten. Dat doet wat met je. Dat schudt je fysiek en farmacologisch door elkander. En dat helpt. Zegt men.
Ben je net gewend je leven en je keuken te baseren op planten, komt er ineens iemand aan met de slogan ‘leef als een carnivoor’. Een duidelijk teken dat de mensheid dolende is. De auteur noemt zichzelf natuurgeneeskundige. Dat vlees eten de natuur vernietigt is aan haar blikveld onttrokken door haar scherpe hoektanden, die willen verscheuren en verslinden. Hoe kunnen dit soort bizarre artikelen hun weg vinden in moderne tijdschriften?
