Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.
Nou ben ik geen moraalridder en woon ik ook niet in de Biblebelt, maar het lijkt of seks steeds meer een doel op zich wordt en totaal is losgezongen van, ik durf het haast niet te zeggen: liefde. Er komt een aantal verhalen bij mij boven, die patiënten me hebben verteld, waarin die relatie op een telkens verschillende, maar steeds ontroerende manier, wel wordt geschetst.
Tijdens mijn huisartsenopleiding in 1832 hoorde ik goede verhalen over de Cyriaxcursus in Delft. Het ging om tien hele dagen, waarin diagnostiek van het bewegingsapparaat en inspuittechnieken in alles wat los- en vastzat aan de orde kwamen.
Jaren geleden had ik vlak voor mijn vakantie een leergesprek met mijn toenmalige aios Hilbert. Hilbert was een beer van een vent, die zich de pis niet lauw liet maken. Hij zag eruit of hij in de sportschool woonde. Voor de assistentes was hij een soort ME als er agressieve patiënten aan de balie stonden. Hilbert kwam dan rustig aanlopen, torende boven de amokmaker uit en zei indringend: ‘Wat is hier aan de hand?’ Niets, bleek dan al gauw.
De hap kent vele gezichten, letterlijk en figuurlijk. Er wordt getriageerd om tussen de grote hoop aan niet-spoedeisende sores de potentieel ernstige problemen te herkennen. En om te bepalen of het een consult wordt of een visite en met welke urgentie. Telefoonartsen houden hier toezicht op, soms door telefoontjes van de assistentes over te nemen. Daarachter bewegen zich de consult- en visiteartsen. Overal is wel wat op aan te merken, maar het is over de hele linie een goed geoliede machine, die mijn dichtader, vrees ik, weer deed openbarsten.
De vader van Astrid was altijd een lastige, strenge ouder geweest, die moeite had met het geven en ontvangen van warmte. Zijn kampverleden speelde hierin waarschijnlijk een cruciale rol. Toen alzheimer hem meer en meer in de greep kreeg veranderde hij in een zachtaardige, kinderlijk vrolijke man.
In de jaren zeventig was de serie Columbo op tv. Vervolgens kwam de morsige, onnozel ogende lieutenant Columbo in zijn overjarige Peugeot 403 het beeld in rijden. Stelselmatig onderschat door de dader vond hij altijd dat ene, cruciale foutje, steeds aangekondigd door een peinzende vraag in de deuropening: ‘Just one more thing…’
Barry veroverde het hart van mijn vrouws beste vriendin en zeilde ons leven binnen. Hij was letselschadeadvocaat van het slag ‘nietsontziende pitbull’. Op verjaardagsfeestjes was hij een aparte vogel in de salonsocialistische volière. Met het uiterlijk van een VVD-coryfee ventte hij op ietwat rechts-autoritaire toon allerlei linkse standpunten uit. Zijn hele stembare leven stemde hij zonder ooit vreemd te gaan SP.
Mijn afscheidsreceptie ligt nu twee weken achter me. Het is alsof er een warme stoomwals over me heen is gedenderd. Bijna vierhonderd mensen, kaarten, zelfgemaakte boekjes, bloemen, wijn…het roept een heel palet aan positieve gevoelens op, maar het is en blijft een afscheid. Al die mensen verdwijnen uit mijn leven en delen hun lief en leed voortaan met een ander.
De longarts belde me zo’n anderhalf jaar geleden op. Mevrouw Overdonk had een ernstige vorm van longfibrose en hij had elke tegel opgetild om te kijken of daar verlichting van haar lijden onder te vinden was, maar nu waren er geen tegels meer. Hij had niets meer te bieden en was zo grootmoedig dat aan haar en mij toe te geven.
Heleen, ik schreef al een eerdere blog over haar en haar braakfobie, kwam een paar weken later terug op het spreekuur. Eigenlijk ging het steeds beter. Ze was bij opa en oma op bezoek geweest in een andere stad en op de terugweg had ze op het station een frikandel speciaal gegeten.
Wijlen tante Elly was al twee jaar zo dement als een deur. Ze zou voor de laatste keer op bezoek gaan bij haar jongste zus, mijn moeder, die in Spanje woonde. Samen met oom Bert, een lul van een vent, maar dit terzijde, kwamen ze aan in Jesús Pobre.
‘Beste Imme, Jeetje, dan stopt de huisarts, waar ik 18 jaar heel veel lief en leed mee gedeeld heb. Dat kwam even binnen….Als eerste is het jou natuurlijk van harte gegund en wens ik jou alleen maar alle goeds van de hele wereld!!'
Ik haak nog even aan bij mijn ‘commando-blog’ (Commando’s gezocht!), als u het goed vindt. Er zingt in huisartsenkringen een triest lied rond: we hebben te weinig tijd voor de belangrijke ander, we worden bedrogen en er liggen dreigingen op de loer.
Elke twee à drie weken krijg ik een trosje eerstejaarsstudenten langs in het kader van het Student meets Patient-programma, sommigen nog voorzien van een beugel en/of acne. In hun gezichten zie ik weerspiegeld hoe oud ik ben. Ik vraag altijd aan ze hoe ze tegen de huisartsgeneeskunde aankijken. Daar word ik soms niet vrolijk van...
Haar man stierf vier jaar geleden. Zijn hart kon niet meer opboksen tegen de ernstige aortaklepstenose, en de rest van zijn lichaam kon een klepvervanging niet meer aan. Met de wensambulance is hij naar zijn favoriete café gebracht, waar hij nog enorm heeft genoten van een mooi glas bier (hoefde niet afgerekend, dus doe er dan nog maar een) en alle aandacht van de vaste klanten. Tranen drupten in het pils en iedereen keek tussendoor mistig naar buiten. De dag erop is hij rustig ingeslapen.
