Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.
Er liep een apotheker in opleiding een ochtend mee. Een stoet psychisch lijden kwam langs, waaronder Gerri uit een vorig blog – heftig gekweld door paranoïde wanen – en John, ook al uit een vorig blog, mijn chronisch psychotische held, blij met het aankomende voorjaar, zodat hij weer volop met zijn handen in de aarde kan aarden.
Ik gun iedere medisch student een urosepsis. Ik had al enkele keren een niersteenaanval gehad en mijn begrip voor patiënten met dit leed was dramatisch toegenomen. Mijn uroloog vond het tijd de voorraad kalk in mijn pyelum te vergruizen. Welgemoed meldde ik me op de poli.
Youri ken ik al zijn hele leven. Na de studie was hij in de wereld van het snelle geld terechtgekomen en was zelf een snelle jongen geworden. Goed gesneden pak, mooi horloge, vlotte babbel, leuke vrouw, twee kinderen: Youri had de wind vol in de zeilen.
Zo moet Mozes zich gevoeld hebben toen de Rode Zee uiteenweek. De nog steeds wachtende meute ongeduld zag opeens een DOKTER aankomen en ter plekke ontstond opeens een ruime doorgang, waar ik minzaam glimlachend doorheen schreed.
Meer dan tien jaar geleden sprak ik een bevriende kinderarts op een feestje. We concludeerden boven de witte wijn dat we eigenlijk weinig wisten van elkaars werkzame biotoopje. Het lumineuze plan ontstond om een dag bij elkaar in de winkel mee te lopen. Dit was zo leuk dat we het transmuraal hebben uitgerold.
