In de column Veldwerk komen verschillende specialismen aan bod. Hugo Keuzenkamp schrijft vanuit zijn ervaringen als bestuurder van het Westfriesgasthuis.
Ik heb enorm genoten in ons ziekenhuis – het is de mooiste baan die er is en ik heb geboft met ‘mijn’ ziekenhuis. Maar de druk, mentaal en qua uren, is enorm. Hoe ik dat heb volgehouden? Ik denk: door te relativeren. Als columnist van Medisch Contact heb ik dat ook vijf jaar mogen doen. Ik dank de redactie dat ik die ruimte heb gekregen en de vele lezers voor de gemengde reacties die ik heb mogen oproepen. Het ga u goed!
Het veilig incident melden heeft in ziekenhuizen een hoge vlucht genomen. Gelukkig, want van die meldingen kunnen we veel opsteken. Zelfs het melden op zichzelf is al een bron van verbeteren, omdat het corrigeren van eventuele fouten begint met het herkennen ervan.
Als bestuurder moet je goed kunnen toneelspelen. Die wijze raad kreeg ik ooit van Adri Baan, die het (niet alleen daarmee) als oud-bestuurder van Philips ver had geschopt en voor mij een soort mentor was. Het was in de tijd dat ik ruzie had met mijn raad van toezicht, en ik mijn mengeling van boosheid en dedain niet kon verhullen.
Overal in ziekenhuisland breken we ons hoofd over de laboratoria. Een ziekenhuis kan niet zonder diagnostiek van klinisch chemici, microbiologen en pathologen. Maar moet dit onderdeel zijn van het ziekenhuis, of koop je het gewoon in? Het kan allebei. Zolang de labprofessionals maar goed ingebed zijn in de ziekenhuisgemeenschap.
Laatst kwam een dokter bij mij op bezoek om zijn hart te luchten over de fusie. Een fusie waar hij overigens volmondig achter stond. Hij begon over de hechtdraadjes op de ok. Een futiliteit, zei hij, maar wel een mooie illustratie. Nu wist hij niet dat dit tot mijn favoriete gespreksstof behoorde.
